Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Płocku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Płocku Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tetkowska

Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Bendig

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02 grudnia 2015r. w P.

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko S. Ś. w P.

o zadośćuczynienie

1.  powództwo oddala;

2.  przyznaje adwokatowi E. T. kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) plus 23 % podatku VAT tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego z urzędu, które nakazuje wypłacić ze S. (...)w P.;

3.  odstępuje od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego.

Sygnatura akt I C 399/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 lutego 2015 r. J. D. wystąpił przeciwkoS. (...)w P. o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 100.000 euro celem zadośćuczynienia. W uzasadnieniu wskazał, że warunki podczas odbywania kary od września 2010 r. doprowadziły go do utraty zdrowia w stopniu znacznym.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r. powód sprecyzował swoje stanowisko i wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 400.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zasądzenie na rzecz pełnomocnika ustanowionego z urzędu adwokata E. T. kosztów zastępstwa adwokackiego zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Na rozprawie w dniu 2 grudnia 2015 r. pełnomocnik powoda wskazał jako podstawę prawną dochodzonych roszczeń art. 444 k.c.. i art. 23 k.c., 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. wskazując na warunki pobytu i stosunek służby więziennej do zgłaszanych dolegliwości i systemu leczenia powoda.

W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że powód od września 2010 r. odbywa karę pozbawienia wolności w A. Ś. w P.. Warunki odbywania kary spowodowały wystąpienie u niego szeregu schorzeń, które są diagnozowane i leczone. Powód dochodzi odszkodowania za ból, cierpienia i utratę zdrowia- k. 19. i k. 96

P. reprezentująca pozwany S.poinformowała, że przekazała do prowadzenia powyższą sprawę D. w P. – pismo k. 28.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. – k. 53, k. 96 i pismo k. 67-70

W uzasadnieniu wskazał, że bezpodstawnym jest zarzut, jakoby warunki odbywania kary pozbawienia wolności w pozwanej jednostce spowodowały u powoda szereg schorzeń, które są diagnozowane i leczone. W okresie pobytu w A. powód przebywał w celach, gdzie stan zaludnienia odpowiadał pojemności celi, zapewniona została norma przynajmniej 3 m ^{( 2)} powierzchni celi na osobę. Cele w jednostce penitencjarnej wyposażone są standardowo. Wyposażenie było zgodne z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. z 2014 r., poz. 200). Zdaniem pozwanego bezpodstawne są zarzuty, iż pobyt w A. (...) w P. przyczynił się do utraty zdrowia powoda. Powód podważał i podważa wszelkie decyzje i nie stosuje się do zaleceń lekarza pozwanej jednostki. Zgłasza ból, a następnie odmawia przyjmowania leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Zdaniem pozwanego strona powodowa ma własną koncepcję leczenia i nie przyjmuje do wiadomości żadnych wyjaśnień dotyczących jego stanu zdrowia. Powód jest traktowany z zachowaniem praw pacjenta i poszanowaniem godności osobistej. Ma on zapewnione leczenie zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Lekarz pozwanej jednostki podnosi ponadto, iż aktualnie nie ma wskazań medycznych do wykonywania specjalistycznych badań typu rezonans magnetyczny, czy (...), zaś zabiegi rehabilitacyjne według relacji powoda wykonywane były w 2014 r. Ponadto opinie neurochirurgów z konsultacji w 2013 r. były spójne w kwestii braku konieczności wykonywania zabiegu operacyjnego, jednakże na zaproponowane leczenie w oddziale neurologii powód nie wyraził wówczas zgody. Prezentuje on postawę manipulacyjną, ukierunkowaną na zaspokojenie swoich potrzeb. Pozwany wskazał, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, jak również na wykazanie, iż powołane przez niego działania pozwanego faktycznie miały miejsce. Podniósł też, że nawet w przypadku gdyby doszło do naruszenia dóbr powoda – nie sposób jednak przypisać winy pozwanemu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. D. od października 2010 r. przebywa wA. (...)w P. (okoliczność bezsporna).

Podczas pobytu w A. (...) w P. powód przebywał w celach, w których nie było przeludnienia. Powód osadzony był w celach, w których na jednego osadzonego przypada 3 m ². W celi zapewniony był podstawowy sprzęt kwatermistrzowski, czyli stół, krzesła, łóżka i materace. Cele w jednostce penitencjarnej wyposażone były i są standardowo.

Dowód: przesłuchanie powoda k. 53 - 54.

Powód nie pracował w A. (...), korzystał ze spacerów i biblioteki. W bibliotece przebywał z częstotliwością raz na tydzień lub dwa tygodnie przez okres 15 minut. Pali papierosy.

Dowód: przesłuchanie powoda k. 53, 5).

Powód dwa razy korzystał z przerwy w karze, miało to miejsce w okresie od grudnia 2013 r. do września 2014 r. Powodowi nie udzielono dalszej przerwy /okoliczność bezsporna/.

Podczas odbywania kary pozbawienia wolności powód miał zapewnioną opiekę medyczną w jednostce penitencjarnej. Był także konsultowany przez lekarzy specjalistów. Był konsultowany przez neurochirurga, neurologa i ortopedę. U powoda stwierdzono przepuklinę materiału tarcz międzykręgowych L4/l5 L5/S1, zanik mięśni uda i podudzia prawego, cechy łagodnej przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, nikotynizm. Powód od 2010 r. diagnozowany i leczony jest w A. (...) w P. z powodu przewlekłych dolegliwości bólowych kręgosłupa i kończyny dolnej prawej. Miał dwukrotnie wykonany RM kręgosłupa lędźwiowego, badanie (...), (...). Neurochirurg w dniu 5 września 2013 r. zalecił szpitalną diagnostykę neurologiczną pod kątem choroby zwyrodnieniowej rdzenia kręgowego. Powód został poinformowany o możliwości ponownej hospitalizacji w oddziale neurologicznym w G., nie wyraził jednak zgody na zaproponowane leczenie.

Dowód: książeczka zdrowia powoda

Od grudnia 2013 r. do października 2014 r. powód przebywał na wolności w związku z udzieloną mu przerwą w odbywaniu kary pozbawienia wolności. Do dnia dzisiejszego nie dostarczył dokumentacji medycznej potwierdzającej podjęcie jakichkolwiek działań leczniczych w tym czasie. Powód twierdził, że odbywał rehabilitację, a także że był na konsultacji neurologicznej w Szpitalu na B., ale nie przedstawił żadnej dokumentacji w tym zakresie, Pozwany zwrócił się o nadesłanie dokumentacji medycznej J. D.. Otrzymał odpowiedź, że powód nie figuruje w bazie danych Przychodni (...).

Powód przedstawił skierowania na badania (...) oraz rezonans magnetyczny kręgosłupa, a także skierowanie na konsultację neurochirurgiczną. Powyższe skierowania zostały wystawione przez lekarza pediatrę (lekarza rodzinnego) w czasie, kiedy osadzony nie przebywał w warunkach izolacji więziennej.

Podczas badań wstępnych po przyjęciu do aresztu osadzony nie zgłaszał żadnych dolegliwości zdrowotnych związanych z układem kostno stawowym. Obecnie skarży się na ból kręgosłupa oraz problemy z oddychaniem. Krzywizna kręgosłupa pozostaje w normie. Osłuchowo płuca bez są bez zmian.

Dowód: książeczka zdrowia powoda

Powód jest palaczem tytoniu od wielu lat

Dowód: przesłuchanie powoda k.55

Aktualnie powód doraźnie otrzymuje B.. Nie przyjmuje zaleconych doraźnie leków przeciwbólowych twierdząc, że i tak mu nie pomogą. Powód wykonuje intensywne ćwiczenia fizyczne, podczas których nigdy nie zaobserwowano duszności. Z uwagi na zgłaszane pogorszenie samopoczucia powód został skierowany na konsultację psychiatryczną.

dowód: książeczka zdrowia.

Przyczyną przepukliny międzykręgowej jest uprawianie zapasów i koszykówki. Te dyscypliny sportowe powód uprawiał intensywnie przez 6 lat. Ponadto powód uprawiał kulturystkę.

Dowód: przesłuchanie powoda k. 55 .

Od 2013 r. powód ma orzeczoną niepełnosprawność w stopniu lekkim.

Dowód: książeczka zdrowia powoda

Powód składał dwukrotnie skargi do Sędziego Penitencjarnego na niewłaściwe leczenie go w pozwanej jednostce. Skargi te nie zostały uwzględnione. Zażalenia powoda na decyzje Sądu Penitencjarnego w tym zakresie zostały także oddalone przez Sąd Apelacyjny.

Dowód: przesłuchanie powoda k. 55v .

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów: książeczki zdrowia, która nie była przez strony kwestionowana oraz na podstawie przesłuchania powoda k. 53 – 55. i k. 96 00.02.47 do 00.05.31

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie, w jakim wskazywał, że pobyt w A. (...) w P. przyczynił się do utraty jego zdrowia. W tym zakresie jego zeznania pozostają w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Z załączonej książeczki zdrowia wynika, że powód podważał i podważa wszelkie decyzje i nie stosuje się do zaleceń lekarza pozwanej jednostki. Zgłasza ból, a następnie odmawia przyjmowania leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zasadność roszczeń powoda podlegała analizie w oparciu o art. 23 i 24 kc w zw. z art. 448 kc oraz art. 417 § 1 kc .

Zgodnie z przepisem art. 417 § 1 kc, Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez niezgodne prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej . Przesłankami odpowiedzialności Skarbu Państwa na gruncie tego przepisu są zatem: szkoda wyrządzona przy niezgodnych z prawem wykonywaniu czynności z zakresu władzy publicznej oraz normalny związek przyczynowy między szkodą a niezgodnym z prawem wykonywaniem takich czynności.

Pojęcie szkody w prawie cywilnym obejmuje zarówno uszczerbek majątkowy jak i uszczerbek niemajątkowy ( krzywdę). Z kolei istnienie związku przyczynowego należy oceniać na zasadach wynikających z art. 361 § 1 kc. Oznacza to, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej. Zakres odpowiedzialności wynikającej z przepisu art.. 417§ 1 kc obejmuje wszelkie zachowania związane z wykonywaniem władzy publicznej z wyjątkiem tych, które zostały unormowane w art. 417 ¹ § 1-4 kc oraz sytuacji regulowanych przepisami szczególnymi do których odsyła art.421 kc.

Art. 23 kc wskazuje , że dobra osobiste człowieka pozostają pod ochroną prawa cywilnego. Przepis ten zawiera otwarty katalog dóbr osobistych. Wśród nich znajduje się cześć , która ma swój wymiar wewnętrzny, ( godność osobista). Należy uznać , co znajduje potwierdzenie zarówno w doktrynie , jaki i judykaturze ,że do katalogu dóbr osobistych należy również uprawnienie do godnych warunków odbywania kary w zakładach karnych.

Ocena czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego nie może być dokonywana wg miary indywidualnej wrażliwości osoby, która czuje się dotknięta zachowaniem innej osoby, ale musi być dokonywana przy zastosowaniu kryteriów obiektywnych ( Wyrok SA w Łodzi w sprawie I Cr 341/96).

Ochrona cywilnoprawna przysługuje jedynie w przypadku bezprawnego naruszeniu dobra osobistego ( art. 24 kc).

Bezprawnym jest takie zachowanie , które jest sprzeczne z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego, bez względu na winę , a nawet świadomość sprawcy . Wskazany przepis wprowadził więc domniemanie bezprawności działania, dlatego też w procesie o ochronę dóbr osobistych , to pozwany ma obowiązek wykazania , że jego działania nie były bezprawne ( art. 6 kc).

Działania nie są bezprawne zwłaszcza wówczas, gdy SA oparte na przepisach obowiązującego prawa.

Sąd Najwyższy wielokrotnie ( patrz sprawy m.in. VCSK 431/06, II CSK 486/09) uznał prawo osadzonego do wniesienia na podstawie art. 448 kc powództwa o zadośćuczynienie przeciwko Skarbowi Państwa za szkody spowodowane przeludnieniem i nieodpowiednimi warunkami sanitarnymi w zakładach karnych.

Zgodnie z art. 30 Konstytucji, przyrodzona i niezbywalna godność człowieka jest wartością nienaruszalną, a jej poszanowanie i ochrona stanowi obowiązek władz publicznych. Konieczność przestrzegania tego obowiązku nabiera szczególnego znaczenia wtedy, kiedy Państwo – w ramach swojego imperium – realizuje zadania represyjne, których wykonanie nie może prowadzić do większego ograniczenia praw człowieka i jego godności , niż to wynika z zadań ochronnych i celu zastosowanego środka. Wymóg zapewnienia przez Państwo godziwych warunków odbywania kary pozbawienia wolności jest jednym z podstawowych wymogów nowożytnego państwa prawa, znajdujący wyraz w normach prawa międzynarodowego . Stanowi o tym art. 10 ust.1 ratyfikowanego przez Polskę Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Publicznych z 19 grudnia 1966 ( Dz.U. z 1977r., Nr 38, poz. 167 i 169), zgodnie z którym każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana humanitarnie z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka.

Art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 4 listopada 1950r. ratyfikowanej przez Polskę w 1993r. ( Dz.U. z 1993r., Nr 61, poz. 284 ze zmianami ) stanowi, że nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu..Łączy się z tym wynikający z art. 8 ust.1 Konwencji nakaz poszanowania życia prywatnego obywateli i ich prawa do intymności. Odpowiednikiem wskazanych norm prawa międzynarodowego są art. 40, 41 ust. 4 i 47 Konstytucji RP wprowadzające wskazane normy na grunt prawa polskiego .

Ocena realizacji, spoczywających na administracji jednostki penitencjarnej obowiązków w zakresie odpowiedniego przygotowania miejsc, w których przebywają osoby pozbawione wolności, winna być dokonywana z uwzględnieniem uprawnień skazanego szczegółowo uregulowanych w art. 102 – 120 kodeksu karnego wykonawczego, a także rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości : z dnia 25 sierpnia 2003r. w sprawie regulaminu organizacyjno – porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności ( Dz.U z 2003r., Nr 152, poz. 1493), z dnia 25 sierpnia 2003r. w sprawie regulaminu organizacyjno- porządkowego wykonywania kary tymczasowego aresztowania ( Dz.U z 2003r., Nr 152, poz. 1494), z 17 października 2003r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U z 2003r., Nr 186, poz. 1820 ), z dnia 19 kwietnia 2006r. w sprawie trybu postępowania właściwych organów w wypadku, gdy liczba osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śledczych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów (Dz.U z 2006r., Nr 65, poz. 459 ).

Zgodnie z art. 248 § 1 k.k.w powierzchnia w celi na jedną osobę wynosi nie mniej niż 3 metry kwadratowe.

W przedmiotowej sprawie powód nie neguje , iż odbywał karę w celach o powierzchni wskazanej wyżej. W jego ocenie , to przepisy są niewłaściwe i przewidziane w nich 3 metry kwadratowe dla skazanego są nieżyciowe i powodują szczególną dotkliwość w sytuacji pełnej izolacji i konieczności przebywania w celi ( w przypadku powoda - poza spacerami i wyjściami do biblioteki) praktyczne 23 godziny na dobę.

Również powód nie neguje , iż cele wyposażone zostały w sprzęt kwatermistrzowski określony w wyżej wskazanych przepisach. Piętrowe łóżka , niedostosowane do dolegliwości kręgosłupa materace stanowią , w ocenie powoda, o niewłaściwym, szczególnie uciążliwym sposobie wykonywania kary pozbawienia wolności.

Brak ciepłej wody w celach , przebywanie w A. podczas jego dwumiesięcznego remontu, to kolejne zarzuty stawiane pod adresem pozwanego, które mają świadczyć o naruszeniu dobra osobistego w postaci zdrowia wg powoda.

Powód zgłaszał także zarzut niewłaściwej opieki medycznej w pozwanej jednostce. Wskazywał na niewłaściwe zachowania lekarza zatrudnionej w jednostce., brak skierowania go do lekarzy specjalistów, odmowę podawania leków .

Z dokumentacji medycznej powoda wynika , że konsultacje neurologiczna i neurochirurgiczna przeprowadzone zostały w czasie pobytu powoda w pozwanej jednostce w 2013r. Wówczas specjaliści ci zadecydowali o braku konieczności operacyjnego leczenia powoda, a powód nie wyraził zgody na zaproponowane wówczas leczenie w oddziale neurologicznym / bezsporne/.

Powód podkreśla, że nie są mu wydawane leki, ale jednocześnie wskazuje , że odmawia przyjmowania leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, gdyż jego zdaniem, leki te nie działają na niego i wyniszczają jego organizm.

W czasie przesłuchania powoda można było zauważyć, zdaniem Sadu, iż powód, chociaż nie ma wykształcenia medycznego, ma własną subiektywną koncepcje leczenia swoich schorzeń. Nie dopuszcza żadnej innej koncepcji leczenia , poza „ swoją własną”.

Powód miał wykonywane badania kręgosłupa, był konsultowany przez lekarzy specjalistów. Lekarze specjaliści zadecydowali o jego sposobie leczenia. Odmowa takiego leczenia w żaden sposób nie może , w ocenie Sądu, obciążać pozwanego.

Bogate orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu przekonuje, że poniżające traktowanie w rozumieniu art. 3 Konwencji ma miejsce wówczas, gdy cierpienie i upokorzenie przekraczać będzie nieunikniony element cierpienia wpisanego w pozbawienie wolności. Ocena tego minimalnego stopnia dolegliwości jest względna; stopień dolegliwości musi być zatem oceniany w świetle okoliczności konkretnej sprawy. (por. wyrok ETPC Iwańczuk przeciwko Polsce 25196/94 z 15 listopada 2001r.).

Przy ocenie warunków panujących w więzieniu należy brać pod uwagę m.in. ich skumulowany efekt , czas , przez który osadzony umieszczony był w zaskarżonych warunkach oraz konkretne zarzuty stawiane przez więźnia.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie można mówić o naruszeniu dobra osobistego powoda. Powód , a na nim spoczywał ten obowiązek z godnie z art. 6 kc, nie udowodnił, że doszło do naruszenia jego dobra osobistego, ze poniósł szkodę ( krzywdę). Powód w tym zakresie nie podjął też żadnej inicjatywy dowodowej. Potwierdził natomiast, iż przez cały czas odbywania kary w pozwanej jednostce odbywał karę w sposób przewidziany przez przepisy obowiązujące w tym zakresie.

Reasumując, zdaniem Sądu, w przedmiotowym sprawie, przekonanie powoda, iż doznał on uszczerbku na zdrowiu na skutek warunków panujących w A. Ś., jako subiektywne i nie poparte żadnymi obiektywnymi przesłankami, jawi się jako nieuzasadnione. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby powód doznał jakiejś krzywdy, która podlegałaby kompensacie.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że brak jest podstaw do zasądzenia na rzecz powoda jakiejkolwiek kwoty, czy tytułem zadośćuczynienia, czy odszkodowania zgodnie z treścią art. 448 k.c. lub art. 444 k.c. Podkreślić też należy, że powód nie sprecyzował ( nie mówiąc już o jej udowodnieniu) w żaden sposób szkody majątkowej, jakiej miałby doznać u pozwanego.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 102 kpc.

Powód został zwolniony w całości z kosztów sądowych ( k. 11). Powód nie pracuje. Ma na utrzymaniu dwóch synów.

W niniejszym wypadku Sąd przyznał pełnomocnikowi powoda wynagrodzenie w kwocie 3.600 złotych i 23% podatku VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną powodowi z urzędu. Wprawdzie zgodnie z § 6 pkt 7 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm) wynagrodzenie pełnomocnika w sprawie, w której wartość przedmiotu sporu jest wyższa od 200.000 złotych wynosi 7.200 złotych, jednak na mocy art. 109 § 2 kpc Sąd obniżył koszty zastępstwa procesowego o połowę tj. do kwoty 3.600 złotych. W ocenie Sądu przyznanie wynagrodzenia w kwocie 7.200 złotych byłoby nieproporcjonalne do nakładu pracy pełnomocnika. Udział pełnomocnika powoda ograniczył się do zmodyfikowania pozwu wniesionego przez powoda. Rozprawa była prowadzona na dwóch terminach. Zarządzeniem z dnia 28.09.2015 r. pełnomocnik powoda został zobowiązany do sprecyzowania wniosków dowodowych zgłoszonych przez powoda w piśmie z dnia 15.09.2015 r. przez wskazanie imion, nazwisk i dokładnych adresów zamieszkania świadków oraz wskazania tezy dowodowej w terminie 7 dni pod rygorem pominięcia. Nie zajął żadnego stanowiska w tej kwestii. Oczywistym jest też, że zgłoszone roszczenie ma charakter ocenny, a od profesjonalnego pełnomocnika należy wymagać, aby nie było zgłoszone w zbyt szerokim rozmiarze. W ocenie Sądu, po to ustawodawca wprowadził regulację przewidzianą w art. 109 § 2 kpc, aby sąd uwzględnił stopień skomplikowania sprawy i nakład pracy pełnomocnika przy ustaleniu jego wynagrodzenia i jeśli istnieje taka konieczność stosownie zmodyfikował stawki wynikające z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm) Rzeczywiście decyzja sądu w tej mierze jest w pewnym zakresie dyskrecjonalna, ale ma to zapobiegać oczywiście niesprawiedliwym rezultatom, jakie mogą wynikać z mechanicznego stosowania kryterium wartości przedmiotu sporu, które nie musi odzwierciedlać ani stopnia trudności sprawy, ani nakładu pracy. Z tych powodów Sąd zasądził na rzecz powoda jedynie połowę stawki wynikającej z § 6 pkt 7 ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. W ocenie Sądu kwota 3.600 złotych plus podatek VAT jest adekwatna do nakładu pracy jakiego wymagało od pełnomocnika będącego adwokatem za sporządzenie pozwu i udział w dwóch rozprawach.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.