Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Płocku

Formularz (...)

Sygnatura akt

II Ko 66/20

1. WNIOSKODAWCA

J. G.

1.ZWIĘZŁE PRZEDSTAWIENIE ZGŁOSZONEGO ŻĄDANIA

1.

Odszkodowanie (kwota główna)

Odsetki

Brak żądania.

Brak żądania.

2.

Zadośćuczynienie (kwota główna)

Odsetki

87.000 zł

(osiemdziesiąt siedem tysięcy złotych)

Od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

3.

Inne

Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego – według norm przepisanych lub wedle złożonej faktury.

1.3. Ustalenie faktów

0.1.3.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt

Dowód

Numer karty

3.1.1.

W 1980 r. sytuacja gospodarcza w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej uległa znaczeniu pogorszeniu. W lipcu 1980 r. nastąpiło podniesienie ustalanych urzędowo – na szczeblu centralnym – cen produktów spożywczych. Skutkowało to licznymi strajkami pracowników w zakładach pracy. Duży zasięg strajków robotniczych w sierpniu 1980 r. doprowadził do negocjacji strony rządowej ze strajkującymi. Negocjacje te zakończyły się podpisaniem tzw. „porozumień sierpniowych”. Na mocy tych porozumień, 17 września 1980 r., został utworzony ogólnopolski (...) Związek Zawodowy (...). Związek ten został zarejestrowany przez Sąd Wojewódzki w Warszawie dnia 10 listopada 1980 r.

Komitety strajkowe w poszczególnych zakładach pracy przekształcały się w komisje założycielskie (...). Związek ten powstał w celu obrony praw pracowniczych, jak również – do 1989 roku – stanowił istotny ośrodek opozycji przeciw rządowi Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, ustrojowi komunistycznemu i zależności PRL od ZSRR.

Fakt notoryjny, nie wymaga dowodu (art. 168 k.p.k.)

3.1.2.

W 1981 roku sytuacja gospodarcza w PRL nadal pogarszała się. Skutkowało to m.in. organizowaniem strajków w zakładach pracy przez (...).

Na mocy uchwały Rady Państwa z 12 grudnia 1981 roku, na terytorium Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, z dniem 13 grudnia 1981 roku, wprowadzony został stan wojenny. Preambuła „obwieszczenia o wprowadzeniu stanu wojennego ze względu na bezpieczeństwo państwa” wskazywała na „potrzebę zapewnienia wzmożonej ochrony podstawowych interesów państwa i obywateli”, „stworzenia warunków skutecznej ochrony spokoju, ładu i porządku publicznego oraz przywrócenia naruszonej dyscypliny społecznej”, a także „zabezpieczenia możliwości sprawnego funkcjonowania władzy i administracji państwowej oraz gospodarki narodowej”. Zakazano – bez uzyskania zgody właściwego organu – zwoływania i odbywania zgromadzeń, pochodów i manifestacji, rozpowszechniania wszelkiego rodzaju wydawnictw, publikacji i informacji. Zawieszono również prawo pracowników do strajku. W obwieszczeniu wskazano także m.in. że żołnierze rezerwy mogą być w każdym czasie powołani do czynnej służby wojskowej, na zarządzenie Ministra Obrony Narodowej.

Stan wojenny został zawieszony dnia 31 grudnia 1982 roku,
a zniesiony dnia 22 lipca 1983 roku.

Fakt notoryjny

3.1.3.

J. G. zamieszkiwał w G.. Miał żonę oraz dwoje małoletnich dzieci. Był pracownikiem w Zakładach (...) w G. zatrudnionym na stanowisku mechanika. Pełnił funkcję brygadzisty, w związku z czym często wychodził poza zakład pracy.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

Informacja

26

3.1.4.

W 1981 roku był zatrzymywany na przesłuchania. Zdarzało się, że przesłuchania były dwa razy dziennie. Kiedy tylko wychodził z zakładu pracy zatrzymywała go Milicja Obywatelska i zabierała go na przesłuchanie do radiowozu.

Zeznania J. G.

125v.-127v.

3.1.5.

Na przełomie września i października 1981 roku był szeregowym członkiem (...). W dniu 13 grudnia 1981 roku nie został internowany. Od chwili wprowadzenia stanu wojennego publicznie – w zakładzie pracy – manifestował swoje niezadowolenie z wprowadzenia stanu wojennego. Nie zgadzał się z zatrzymaniami i internowaniem członków (...). Wygłaszał twierdzenia, że dotychczas wybrana rada pracownicza jest legalna, pomimo internowania jej członków, dlatego nie ma potrzeby powoływania nowej rady pracowniczej. Był inwigilowany przez Milicję Obywatelską
i Służbę Bezpieczeństwa. Był przesłuchiwany średnio co 2-3 dni. W jego mieszkaniu co najmniej dziesięciokrotnie przeprowadzano rewizję. Został oznaczony przez Służbę Bezpieczeństwa jako działacz „aktywny” i „zaangażowany
w struktury”.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

Dokumentacja IPN

67-88, 90-100, 107-120

3.1.6.

W dniu 31 sierpnia 1982 roku, o godzinie 5:00, do miejsca zamieszkania J. G. przyszli funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa w liczbie około 6 osób. Tego dnia J. G. został zatrzymany z obawy, że może doprowadzić do wystąpień antypaństwowych i strajków. Podstawą zatrzymania był nakaz zatrzymania i doprowadzenia oraz decyzja nr (...) o internowaniu wydane przez Komendanta Wojewódzkiego MO w P.. Funkcjonariusze przeszukiwali jego miejsce zamieszkania. Chodzili po wszystkich pokojach. Szukali różnych materiałów. Następnie funkcjonariusze oświadczyli, że zabierają go na komendę do wyjaśnienia. Powiedzieli jego żonie, żeby się nie martwiła, że zabierają go tylko na przesłuchanie. Funkcjonariusze polecili mu udać się
z nimi. J. G. ubrał się i wyszedł z nimi. Nie stawiał oporu, nie stosowano kajdanek. Został wsadzony do samochodu. Przewieziono go komendy, gdzie umieszczono na tzw. „dołku” – areszcie. Była to druga tura zatrzymań działaczy (...) celem ich internowania.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

Decyzja nr (...)

12, 23-24, 31-32

Nakaz zatrzymania
i doprowadzenia

25

3.1.7.

J. G. przebywając w areszcie siedział w celi sam.
W sąsiednich celach siedzieli jego koledzy – inni związkowcy
z (...) m. in. Z. Z., L. K. i J. L.. Po kilku godzinach wyprowadzono ich z cel.
Wręczono mu decyzję Komendanta Wojewódzkiego MO
w P. nr 412 z dnia 31 sierpnia 1982 roku o internowaniu. Nie był wtedy przesłuchiwany. Został, wraz z innymi działaczami, przewieziony do Ośrodka Odosobnienia we W., który to ośrodek znajdował się na terenie Zakładu Karnego w M., gdzie blok internowanych sąsiadował z blokiem więźniów kryminalnych.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

Decyzja nr (...)

12, 23-24, 31-32

Dokumentacja IPN

67-88, 90-100, 107-120

3.1.8.

Tego samego dnia J. G., wraz z innymi internowanymi, osadzono w Ośrodku Odosobnienia we W., w pawilonie dla internowanych.

Warunki były ciężkie. Wsadzali ich po czterech do jednej celi. Wydzielony był kącik sanitarny bez jakiejkolwiek intymności. Jedzenie było złe – śmierdzące, a zdarzało się, że było nadpsute. Osadzeni robili protesty głodowe. Przez pierwszych 10 dni nie było żadnych spacerów. Po tym czasie wypuszczano ich na spacery na czas 10-15 minut. Po jakimś czasie nieco zwiększono czas na spacery. Kąpiele były raz w tygodniu, we wspólnej łaźni, bez żadnej intymności. Po miesiącu zostały otwarte cele i współosadzeni internowani mogli się ze sobą kontaktować. Losem osadzonych zainteresowała się (...) Kuria Biskupia, która przesłała paczki żywnościowe. Otrzymali je dopiero po miesiącu. Paczki były otwarte.

W czasie internowania w Ośrodku Odosobnienia we W. nie było sytuacji, aby funkcjonariusze Służby Więziennej przekraczali swoje uprawnienia w stosunku do internowanych. Niekiedy kierowali do internowanych sugestie, że „nie wiedzą, co ich żony teraz robią”. W celach były przeprowadzane również rewizje.

J. G. osadzony był naprzeciwko budynku, gdzie osadzeni byli więźniowie kryminalni. Jeden z tych więźniów nie wytrzymał psychicznie i rzucił się na druty. Usłyszeli strzały, które wywołały w nich szok.

W czasie internowania wielokrotnie przyjeżdżał do Ośrodka Odosobnienia we W. funkcjonariusz Służby Bezpieczeństwa Z. G., który próbował werbować internowanych, w tym J. G.. Namawiał go do współpracy – podpisania tzw. „lojalki” – w zamian za wcześniejsze zwolnienie. J. G. nie podjął współpracy.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

3.1.9.

Żona J. G. przez pierwszy tydzień od czasu jego zatrzymania nie miała o nim żadnych informacji. Jeździła do K. MO w G. i w P., gdzie trudno było uzyskać jakiekolwiek informacje. Po ustaleniu miejsca pobytu J. G. utrudnione były widzenia z internowanym. Pierwsze widzenie było możliwe dopiero po dwóch tygodniach.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

3.1.10.

J. G. został zwolniony z Ośrodka Odosobnienia we W. w dniu 15 listopada 1982 roku. Otrzymał „kwitek”. Otworzono bramę i został wypuszczony. Po zwolnieniu
był zdany sam na siebie. Do miejsca zamieszkania
w G. dotarł łapiąc tzw. „okazje”.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

Decyzja nr (...)

27

Świadectwo zwolnienia internowanego

13, 33

3.1.11.

Po zakończeniu internowania J. G. w dalszym ciągu był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Przynajmniej dwa razy w tygodniu zabierany był na przesłuchania. Miejsce jego zamieszkania było regularnie przeszukiwane w celu ujawnienia materiałów i dokumentów – tzw. „bibuły”.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

3.1.12.

J. G. wrócił do pracy w Zakładach (...) w G.. W tym czasie podjął współpracę z kurią (...). Przychodził na spotkania, rozwoził paczki dla internowanych. Z tego tytułu również dotknęły go represje. Zwolnił się z zakładu pracy w celu podjęcia innego zatrudnienia. Robił tak dwukrotnie, po czym miał problemy
z przyjęciem do pracy. Służba Bezpieczeństwa wywierała wpływ na dyrektorów zakładów pracy, żeby go nie zatrudniali. Po dłuższym okresie bezrobocia podjął pracę w P.. Wtedy również Służba Bezpieczeństwa wywierała wpływ na dyrektora zakładu pracy, jednakże ten nie podjął decyzji o zwolnieniu.

Zeznania J. G.

29-30, 125v.-127v.

3.1.13.

Pobyt J. G. w Ośrodku (...) we W. odbił się na jego zdrowiu. Zaraz po zwolnieniu
z internowania stwierdzono u niego niewydolność dolnej komory serca i nadciśnienie. Stał się nerwowy. Przejawiał nieustającą obawę, że ktoś po niego przyjdzie. Do dziś przyjmuje leki i jest objęty opieką kardiologiczną.

Zeznania J. G.

125v.-127v.

3.1.14.

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2012 roku J. G. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Legitymacja nr 193-2012-10

14

0.1.3.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Lp.

Fakt

Dowód

Numer karty

Brak faktów uznanych za nieudowodnione.

1.ocena DOWODów

0.1.4.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 3.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

3.1.3.

3.1.4.

3.1.5.

3.1.6.

3.1.7.

3.1.8.

3.1.9.

3.1.10.

3.1.11.

3.1.12.

3.1.13.

3.1.14.

Zeznania J. G.

Sąd uznał zeznania J. G. za wiarygodne. Zeznania te były jasne, spójne i rzetelne. Korespondowały i uzupełniały się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci dokumentów. Jednocześnie żadne z zebranych w sprawie dowodów nie podważają twierdzeń J. G., który zgodnie ze stanem własnej pamięci zrelacjonował przebieg wydarzeń z czasu internowania. Nadto jego depozycje pokrywały się z powszechnie znaną wiedzą historyczną – faktami notoryjnymi w zakresie internowania członków (...).

3.1.3.

Informacja

Dokument ten potwierdza zatrudnienie J. G.
w Zakładach (...) w G.. Stanowi informację (...) w P. dla dyrektora zakładu
o internowaniu pracowników. Dokument ten nie był kwestionowany przez strony w toku postępowania.

3.1.7.

3.1.6.

Decyzja nr (...)

Dokument ten, wydany przez Komendanta Wojewódzkiego MO
w P. stanowił podstawę internowania J. G.. Dokument ten stwierdza datę początku internowania J. G.. Strony nie kwestionowały tego dokumentu w toku postępowania.

3.1.6.

Nakaz zatrzymania
i doprowadzenia

Dokument ten, wydany przez Komendanta Wojewódzkiego MO w P. stanowił podstawę do zatrzymania i doprowadzenia J. G. celem jego internowania. Strony nie kwestionowały tego dokumentu w toku postępowania.

3.1.10.

Decyzja nr (...)

Dokumenty te stanowiły podstawę do zwolnienia J. G. z internowania w Ośrodku (...) we W.. Dokumenty te stwierdzają datę końcową internowania J. G.. Strony nie kwestionowały tego dokumentu w toku postępowania.

Świadectwo zwolnienia internowanego

3.1.7.

3.1.5.

Dokumentacja IPN

Dokumentacja ta stwierdza internowanie J. G.
w Ośrodku (...) w M.. Opisane powyżej dokumenty również wchodzą w poczet dokumentacji IPN, jednakże zostały wyodrębnione z uwagi na szczególny walor dowodowy w przedmiotowej sprawie. Strony w toku postępowania nie kwestionowały tej dokumentacji.

3.1.14.

Legitymacja

nr 193-2012-10

Dokument ten stwierdza odznaczenie J. G. Krzyżem Wolności i Solidarności przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za działalność niepodległościową na rzecz Państwa Polskiego. Strony nie kwestionowały tego dokumenty w toku postępowania.

0.1.4.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

0.2.(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 3.1 albo 3.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA

Odszkodowanie

1.

Kwota główna

Odsetki

Brak żądania.

Brak żądania.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

Brak żądania – brak rozstrzygnięcia.

Zadośćuczynienie

2.

Kwota główna

Odsetki

Art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r.
o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (tekst jednolity – Dz.U.
z 2018 r., poz. 2099).

art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego osobie, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia albo wydano decyzję
o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę
i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wydania lub wykonania orzeczenia albo decyzji. W razie śmierci tej osoby uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców. Wobec J. G. wydana została decyzja Komendanta Wojewódzkiego MO w P. nr 412 z dnia 31 sierpnia 1982 roku o internowaniu, w związku z czym przyjęto powyżej wskazaną podstawę dla zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą
z wydania tejże decyzji.

Art. 359 § 1 k.c. stanowi, że odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika
z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Zgodnie zaś z art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody
i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1), przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych (§ 2 zd. 1).

Inne

3.

Art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
a contrario – pkt II sentencji wyroku.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

W zakresie, w jakim roszczenie wnioskodawcy nie zostało uwzględnione (część roszczenia
o zadośćuczynienie), żądanie należało oddalić. Zadośćuczynienie ma charakter stopniowalny, adekwatny do wyrządzonej krzywdy. Sąd rozważył okoliczności sprawy i uwzględnił roszczenie
o zadośćuczynienie w części – do 30.000 złotych, zaś w pozostałej części – przewyższającej wskazaną kwotę – żądanie oddalił.

4.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU W PRZEDMIOCIE ŻĄDANIA

Zwięźle o powodach rozstrzygnięcia

Odszkodowanie

1.

Kwota główna

Odsetki

Brak żądania.

Brak żądania.

Zadośćuczynienie

2.

Kwota główna

Odsetki

Ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego – stanowiącego podstawę ustaleń faktycznych – wynika, że J. G. prowadził aktywną działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Był działaczem (...). Publicznie wyrażał sprzeciw i niezadowolenie związane z wprowadzeniem stanu wojennego oraz tzw. „pierwszą” falą internowania działaczy (...). Z tego tytułu spotykały go represje ze strony aparatu państwa – Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa – bowiem był wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany, inwigilowany, jak również wielokrotnie przeprowadzano w miejscu jego zamieszkania rewizje.
W związku z powyższą działalnością, w dniu 31 sierpnia 1982 r. został internowany – tzw. „druga” fala internowania działaczy (...). Do dnia 15 listopada 1982 r. przebywał w Ośrodku Odosobnienia we W..
W miejscu tym warunki bytowe były ciężkie. Wieloosobowe cele z niewielkim wydzielonym kącikiem sanitarnym pozbawionym cech intymności. Otrzymywał w tym czasie wyżywienie kiepskiej jakości. W pierwszych dziesięciu dniach nie było możliwości spacerów, następnie umożliwiono mu krótkie 10-15 minutowe spacery. Kąpiele były raz w tygodniu, we wspólnej łaźni, pozbawionej cech intymności. Przez pierwsze dwa tygodnie osadzenia brak było widzeń. Nie mógł kontaktować się z bliskimi. Jego żona miała trudność
w ustaleniu miejsca jego pobytu. W późniejszym czasie widzenia były możliwe jednakże utrudnione. W czasie internowania był wielokrotnie namawiany do współpracy, podpisania tzw. „lojalki”. W czasie osadzenia służba więzienna kierowała do niego sugestie, że „nie wie, co jego żona teraz robi”. W celach były przeprowadzane rewizje.
W czasie osadzenia przeżył sytuację, gdy inny osadzony –
z grupy więźniów kryminalnych – rzucił się na druty i padły strzały. Istotnym również, w ocenie Sądu, jest sam fakt narzuconej rozłąki z rodziną, w tym z małoletnimi dziećmi.

Nadmienić należy, iż w czasie internowania w Ośrodku Odosobnienia we W. nie było sytuacji, aby funkcjonariusze Służby Więziennej przekraczali swoje uprawnienia w stosunku do internowanych.

Pobyt J. G. w Ośrodku Odosobnienia we W. odbił się na jego zdrowiu. Zaraz po zwolnieniu
z internowania stwierdzono u niego niewydolność dolnej komory serca i nadciśnienie. Stał się nerwowy. Przejawiał nieustającą obawę, że ktoś po niego przyjdzie. Do dziś przyjmuje leki i jest objęty opieką kardiologiczną.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że wymiar zadośćuczynienia za doznaną krzywdę musi kształtować potrzeba dostosowania tego świadczenia do funkcji, którą powinno ono spełnić. Zadośćuczynienie powinno spełniać funkcję kompensacyjną i służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, jednak jednocześnie nie powinno być sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych i nieuzasadnionego wzbogacenia ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2015r., III KK 252/14; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 25 października 2017r., II AKa 296/17; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 lipca 2016r., II AKa 164/16; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15 października 2015r., II AKa 249/15). Kwota zadośćuczynienia mająca skompensować krzywdę w sposób odpowiadający jej rzeczywistemu rozmiarowi powinna wprawdzie przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, jednak musi również mieścić się w rozsądnych granicach, uwzględniających realia społeczne, to jest odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2015r., III KK 252/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 stycznia 2014r., II AKa 282/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2013 roku, II AKa 194/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 lipca 2014r., II AKa 116/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 07 listopada 2016r., II AKa 353/16; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15 października 2015r., II AKa 249/15).

Kierując się wskazanymi kryteriami i uwzględniając omówione wcześniej okoliczności niniejszej sprawy, Sąd uznał, że w ramach słusznego zadośćuczynienia krzywdzie J. G. wynikłej z internowania go w okresie od 31 sierpnia 1982 r. do 15 listopada 1982 r. będzie zasądzenie na jego rzecz kwoty 30.000 zł.

Kwota zadośćuczynienia nie ma z pewnością charakteru symbolicznego i zarazem nie osiąga nadmiernie wygórowanego rozmiaru. Jest ona adekwatna do rozmiarów krzywdy doznanej przez J. G., ale także odpowiednia, czyli ustalona na poziomie odpowiadającym poczuciu sprawiedliwości. W przekonaniu Sądu spełni zatem cel kompensacyjny, jaki ma osiągnąć. Natomiast żądanie zadośćuczynienia w wyższej kwocie Sąd ocenił jako zdecydowanie wygórowane i w tej części je oddalił.

Jako statio fisci – zobowiązany do wypłaty zadośćuczynienia – Sąd wskazał Komendanta Wojewódzkiego Policji w R., bowiem jest on następcą prawnym Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej w P., który to wydał decyzję nr 412 o internowaniu J. G.. Zgodnie z treścią art. 554 § 2b pkt 3 k.p.k. organem reprezentującym Skarb Państwa jest organ, który dokonał zatrzymania – jeżeli sąd uwzględnił zażalenie na zatrzymanie albo jeżeli sąd nie rozpoznawał zażalenia na zatrzymanie. W niniejszej sprawie nie doszło do wniesienia zażalenia na zatrzymanie, zaś organem dokonującym zatrzymania, jak również wydającym decyzję o zatrzymaniu i osadzeniu internowanego w ośrodku odosobnienia był Komendant Wojewódzki Milicji Obywatelskiej w P., którego następcą prawnym jest Komendant Wojewódzki Policji z siedzibą w R..

Sąd zasądził na rzecz J. G. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty zasądzonego zadośćuczynienia – od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Zasądzone zadośćuczynienie będzie wymagalne z chwilą uprawomocnienia się wyroku.

Inne

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA Zawarte w WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Żądanie w części wykraczającej poza zakres zasądzonego zadośćuczynienia należało oddalić.

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego koszty postępowania w sprawach objętych ustawą, w tym z tytułu ustanowienia pełnomocnika, ponosi Skarb Państwa.
O powyższym stanowi również przepis art. 554 § 4 k.p.k.

Zgodnie z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich może zawierać oświadczenie
o wysokości kosztów obciążających stronę z tytułu wynagrodzenia adwokata.
W braku takiego oświadczenia, opłatę ustala się w wysokości odpowiadającej stawce minimalnej, chyba że okoliczności określone w § 15 ust. 3 przemawiają za innym jej ustaleniem. Pełnomocnik wnioskodawcy przedłożył fakturę VAT nr (...) z dnia 4 września 2020 r. wystawioną J. G. za reprezentowanie go przed Sądem Okręgowym w Płocku w sprawie o zadośćuczynienie. Sąd zasądził koszty zastępstwa prawnego – ustanowienia pełnomocnika – od Skarbu Państwa – kasy Komendy Wojewódzkiej Policji z siedzibą w R. zgodnie z powyżej wskazaną fakturą VAT.

1.PODPIS