Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Płocku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 sierpnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca SSO Joanna Świerczakowska

Sędziowie: SO Katarzyna Mirek – Kwaśnicka

SO Renata Wanecka (spr.)

Protokolant: st. sek. sąd. Katarzyna Gątarek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2016r. w P.

sprawy z powództwa S. P. i Z. P. (1)

przeciwko D. P.

o wydanie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Płońsku z 25 lutego 2016r.,

sygn. I C 255/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 i powództwo oddala oraz w punkcie 2 i nie obciąża powodów S. P. i Z. P. (1) obowiązkiem zwrotu kosztów procesu pozwanemu D. P.;

2.  nie obciąża powodów S. P. i Z. P. (1) obowiązkiem zwrotu kosztów procesu za II instancję pozwanemu D. P..

Sygn. akt IV Ca 355/16

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 23 marca 2015r. Z. i S. P. wnieśli o nakazanie pozwanemu D. P., aby wydał im pokój usytuowany w budynku mieszkalnym od strony południowej, ogrzany i oświetlony kosztem i staraniem pozwanego, a nadto aby wydał powodom do współkorzystania kuchnię, łazienkę i wspólne wejście, w budynku położonym w R. przy ulicy (...), stanowiącym działkę nr (...), objętej księgą wieczystą (...), prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Płocku, jak również, aby umożliwił powodom swobodne poruszanie się po całej nieruchomości.

Pozwany D. P. na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 roku uznał powództwo. Oświadczył, że zostało ono wniesione bezzasadnie. Podniósł, że nigdy nie utrudniał powodom wykonywania służebności i zgadza się na wydanie powodom przedmiotu służebności. W trakcie rozprawy okazało się, że pozwany wyraził wolę wydania powodom pokoju po stronie południowej, usytuowanego na górnej kondygnacji budynku mieszkalnego. W jego przekonaniu to tego pomieszczenia dotyczyło prawo służebności osobistej, ustanowionej na mocy umowy darowizny z 30 grudnia 2013 roku, z której powodowie wywodzą swoje uprawnienie.

Powodowie nie zgodzili się na powyższe, domagali się wydania pokoju usytuowanego po stronie południowej, na dolnej kondygnacji budynku. Podnieśli, że w tym pomieszczeniu została ustanowiona służebność osobista. D. P. oświadczył, że ze względu na istniejący między stronami konflikt, wspólne zamieszkiwanie na jednym piętrze nie jest możliwe.

Sąd Rejonowy w Płońsku wyrokiem z 25 lutego 2016r. nakazał D. P., aby wydał Z. P. (1) i S. P. pokój na parterze w budynku mieszkalnym od strony południowej, ogrzany i oświetlony kosztem i staraniem pozwanego oraz aby wydał do współkorzystania kuchnię, łazienkę i wspólne wejście w budynku położonym na nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) przy ulicy (...) w R., dla której w Sądzie Rejonowym w Płońsku IV Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta (...) i umożliwił swobodne poruszanie się po całej nieruchomości w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia (punkt 1) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 362 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 2).

Sąd Rejonowy ustalił:

Z. P. (1) i S. P. byli właścicielami nieruchomości położonej w R. przy ul. (...), oznaczonej numerem (...) w ewidencji gruntów, o obszarze 0,0398ha, dla której w Sądzie Rejonowym w Płońsku w IV Wydziale Ksiąg Wieczystych urządzona jest księga wieczysta o numerze KW (...), na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 28 listopada 2012 roku. Nieruchomość ta jest zabudowana budynkiem mieszkalnym, dwukondygnacyjnym, o powierzchni użytkowej ok. 100 m ², wybudowanym w 1990 roku, w stanie przeznaczonym do kapitalnego remontu. Nieruchomość ma dostęp do drogi publicznej.

W dniu 30 stycznia 2013 roku, na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego, przed notariuszem Z. P. (2), prowadzącym Kancelarię Notarialną w P., powodowie darowali opisaną wyżej nieruchomość swojemu synowi D. P.. Pozwany darowiznę przyjął i jednocześnie ustanowił na nabytej nieruchomości na rzecz swoich rodziców Z. i S. P., na czas nieoznaczony, nieodpłatną służebność osobistą polegającą na prawie używania jednego pokoju usytuowanego w budynku mieszkalnym od strony południowej – ogrzanego i oświetlonego kosztem i staraniem zobowiązanego, współkorzystania z kuchni, łazienki i wspólnego wejścia, jak również na prawie swobodnego poruszania się po całej nieruchomości. Umowa nie precyzuje, na której kondygnacji budynku mieszkalnego usytuowane są pomieszczenia będące przedmiotem służebności.

Służebność osobista mieszkania wraz z prawem swobodnego poruszania się po nieruchomości ustanowione na rzecz powodów zostały wpisane do księgi wieczystej Kw (...).

Strony pozostają w konflikcie m. in. na tle wykonywania służebności, przede wszystkim ze względu na brak akceptacji przez powodów faktu zamieszkania na nieruchomości w R. przez żonę i syna D. P. oraz zameldowania wyżej wymienionych na tej nieruchomości. Powodowie uważają też, że nie mogą korzystać z nieruchomości, gdyż jak przyjeżdżają do R., to brama i dom są zamknięte.

Powodowie Z. P. (1) i S. P. mieszkają w D., na nieruchomości stanowiącej ich własność, posiadają tam gospodarstwo rolne. Na nieruchomości położonej w R., przy ul. (...), która była przedmiotem darowizny z 30 stycznia 2013 roku, byli tylko kilka razy. Nie wykonywali dotychczas służebności ustanowionej na ich rzecz ww. umową darowizny. Nie posiadają kluczy wejściowych, ani do bramy na posesję przy ul. (...), ani do budynku mieszkalnego.

Nieruchomość w R., przy ul. (...) nie jest usytuowana równolegle do kierunków świata, ale pod kątem.

Pozwany D. P. wraz z żoną i synem zamieszkuje w budynku mieszkalnym wzniesionym na tej nieruchomości. Pozwany i jego żona zajmują pomieszczenia na dole budynku tj. dwa pokoje, kuchnię i łazienkę. Rozmieszczenie pomieszczeń na dolnej kondygnacji patrząc od strony południowej (zgodnie z oznaczeniem w akcie notarialnym), przestawia się następująco: większy pokój (którego wydania żądają powodowie), łazienka, mniejszy pokój, kuchnia. Pozwany zagospodarował ww. pomieszczenia, wstawił do nich meble i sprzęty. Zamieszkuje w nich na co dzień. W żadnym z pomieszczeń nie są wykończone podłogi. Posadzki pokrywa wykładzina podłogowa.

Na górną kondygnację budynku prowadzą strome, wysokie schody betonowe, zabezpieczone prowizoryczną, ruszającą się barierką, o słabym mocowaniu. Podobnie jak na dolnej kondygnacji, znajdują się tam dwa pokoje (większy i mniejszy), łazienka oraz pomieszczenie, które może być przeznaczone na kuchnię. Układ pomieszczeń jest taki sam jak na dole budynku. W pomieszczeniu, które mogłoby zostać ewentualnie zaadaptowane na kuchnię, obecnie przechowywane są meble. Łazienka wyposażona jest w umywalkę, sedes i bojler, który założył syn pozwanego. Mały pokój jest pusty i niewykorzystywany. Większy pokój, usytuowany po stronie południowej (zgodnie z oznaczeniem w akcie notarialnym) zajmuje syn D. P.. W przedsionku na górze znajduje się kran i okap, pod którym wcześniej stała też kuchnia.

Do budynku doprowadzona jest woda, jest w nim instalacja centralnego ogrzewania. Budynek jest ogrzewany w całości.

W dacie zakupu nieruchomości przez powodów, a także w dacie dokonania przez nich darowizny na rzecz syna D. P., na górnej kondygnacji budynku nie było urządzonej kuchni. Nie jest ona urządzona obecnie. W pomieszczeniu łazienki znajdowały się umywalka i sedes.

Pozwany D. P. zgodził się wydać powodom S. P. i Z. P. (1), pokój na górnej kondygnacji budynku. W trakcie oględzin nieruchomości wskazał, że pozostawił dla rodziców mniejszy pokój usytuowany na tej kondygnacji, po stronie wschodniej wraz z prawem korzystania ze znajdującej się tam łazienki i pomieszczenia, w którym można urządzić kuchnię. Proponował również oddanie rodzicom do korzystania całą górną kondygnację budynku.

Powodowie nie wyrazili na powyższe zgody. Oświadczyli, że zgodnie z treścią aktu notarialnego, służebność mieszkania dotyczyła większego pokoju na dole, usytuowanego po stronie południowej. Podawali, że w dacie podpisywania aktu notarialnego nie było na górze urządzonej kuchni, zatem przedmiotem służebności nie mogły być pomieszczenia na górze. Nadto ze względu na swój wiek i dolegliwości zdrowotne, powodowie nie byliby w stanie poruszać się schodami. Uważali, że już w dacie podpisania umowy darowizny, syn winien był wydać im klucze do bramy i budynku mieszkalnego. Powodowie nigdy nie byli na górnej kondygnacji budynku.

Sąd I instancji dokonał następującej oceny prawnej:

Sąd wskazał, że nieruchomość można obciążyć na rzecz oznaczonej osoby fizycznej prawem, którego treść odpowiada treści służebności gruntowej (służebność osobista) zgodnie z treścią art. 296 kc. Służebność gruntowa natomiast polega na tym, że nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (art. 285 § 1 kc).

Służebności osobiste ustanawia się na rzecz oznaczonej osoby fizycznej, a ich funkcją jest zaspokojenie osobistych potrzeb uprawnionego i jego bliskich. Zasadniczo służą one indywidualnym celom alimentacyjnym.

Sąd Rejonowy podniósł, że szczególną formą służebności osobistej jest służebność mieszkania. Zgodnie z art. 302 § 1 kc mający służebność mieszkania może korzystać z pomieszczeń i urządzeń przeznaczonych do wspólnego użytku mieszkańców budynku. Służebność mieszkania oznacza prawo do zamieszkiwania, zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, a więc prawo do zajmowania oznaczonego pomieszczenia mieszkalnego dla schronienia, wypoczynku, snu, przyrządzania posiłków, dokonywania czynności higieny osobistej, zaspokajania potrzeb kulturalnych itp. Zakres osobistych potrzeb mieszkaniowych uprawnionego, zaspokajanych w trybie ustanawianej służebności mieszkania, określa w pierwszym rzędzie umowa stron, która precyzuje pomieszczenia przeznaczone do wyłącznego użytku uprawnionego i pomieszczenia wspólne (tak Edward Gniewek, Komentarz do art. 301 kc, System Informacji Prawnej Lex 24/2014).

Sąd wskazał, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z 11 grudnia 2007 roku, w sprawie II CSK 330/07 (Lex nr 492170) służebność mieszkania wiąże się z uprawnieniem do władania rzeczą. Uprawniony może zostać tego władztwa pozbawiony, jego prawo może być też w inny sposób naruszone. Odpowiednie stosowanie przepisów o ochronie własności umożliwia w takim wypadku skorzystanie z ochrony, jaką daje roszczenie windykacyjne lub negatoryjne (art. 222 w zw. z art. 251 kc).

W myśl art. 298 kc zakres służebności osobistej i sposób jej wykonywania oznacza się, w braku innych danych, według osobistych potrzeb uprawnionego z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego i zwyczajów miejscowych.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszego postępowania, Sąd Rejonowy uznał roszczenie powodów za uzasadnione.

Wobec istnienia rozbieżności pomiędzy stronami postępowania co do treści służebności osobistej, w pierwszej kolejności Sąd prowadził postepowanie w celu wyjaśnienia ww. kwestii. W ocenie Sądu, był on uprawniony do dokonania ustaleń co do zakresu i sposobu wykonywania służebności, w niniejszym postępowaniu, na podstawie przytoczonego wyżej art. 298 kc.

Powodowie są osobami w podeszłym wieku, w związku z tym odczuwają pewne ograniczenia zdrowotne i ruchowe. Umowa darowizny zawarta została trzy lata temu. W ocenie Sądu, nie istnieje zatem podstawa aby uznać, że w okresie od zawarcia umowy do wytoczenia powództwa stan zdrowia i sprawność fizyczna powodów zmieniły się na tyle, aby uzasadnione było przypuszczenie, że wyrazili zgodę na ustanowienie na ich rzecz służebności mieszkania na górnej kondygnacji budynku, zwłaszcza że powodowie nigdy nie byli na górnej kondygnacji.

Na górną kondygnację budynku prowadzą wysokie, strome i słabo zabezpieczone jedynie prowizoryczną, ruszającą się barierką schody betonowe. Stan schodów nie uległ zmianie od daty zawarcia umowy darowizny. Również ze względu na stan schodów, prowadzących na górę budynku, trudno przypuszczać, aby powodowie byli w stanie korzystać z pokoju na górze i na co dzień bez utrudnień poruszać się tymi schodami.

Tak w dacie zawarcia umowy, jak i obecnie, na górnej kondygnacji budynku nie było urządzonej kuchni. W łazience zaś znajdowały się i znajdują jedynie umywalka i sedes. Akt notarialny wskazuje, że służebność osobista ustanowiona na rzecz powodów obejmuje prawo używania pokoju wraz z prawem współkorzystania z pomieszczeń wspólnych kuchni i łazienki. Skoro w dacie zawarcia umowy nie było kuchni na górnej kondygnacji budynku, nie sposób uznać, że powodowie mieliby mieszkać w pokoju na górze, a do kuchni czy łazienki, schodzić na dół, zwłaszcza schodami w tak złym stanie technicznym. Korzystanie z łazienki należy, jak to wskazano wyżej, rozumieć jako używanie dla wykonywania wszystkich czynności związanych z utrzymaniem higieny, w tym także w celu odbywania kąpieli. Trudno uznać zatem, że wykonywanie służebności w tym zakresie mogłoby odbywać się w łazience na górze budynku, skoro wyposażona jest ona jedynie w sedes i umywalkę.

Mając powyższe na względzie, Sąd I instancji uznał, że służebność osobista ustanowiona przez D. P. na rzecz rodziców S. i Z. P. (1), obejmowała prawo wyłącznego korzystania z większego pokoju po stronie południowej, usytuowanego na dolnej kondygnacji budynku, prawo współkorzystania z pomieszczeń kuchni i łazienki również usytuowanych na dole budynku mieszkalnego oraz prawo swobodnego poruszania się po nieruchomości.

Następnie Sąd, wziąwszy pod uwagę ustalenia faktycznie w zakresie obecnego wykorzystywania budynku mieszkalnego, stwierdził, że uprawnienie S. P. i Z. P. (1), wynikające z opisanej wyżej służebności osobistej zostało naruszone przez zobowiązanego D. P. poprzez zajęcie objętego służebnością pokoju przez niego, zagospodarowanie rzeczami osobistymi i meblami oraz stałe zamieszkiwanie w nim przez pozwanego i jego małżonkę.

D. P., jako zobowiązany z tytułu ustanowionej przez siebie służebności osobistej, nie był zatem uprawniony do samodzielnego zajęcia pomieszczenia, które zgodnie z zawartą z powodami umową, zostało przyznane im do używania. Pozwany zajął pokój przyznany powodom do wyłącznego korzystania na skutek ustanowienia służebności osobistej, wstawił do niego meble, stanowiące jego własność, wykorzystuje pokój do codziennego zamieszkiwania. W ten sposób naruszył przysługujące powodom prawo do korzystania z tego pomieszczenia, wynikające z umowy darowizny. Skoro powodowie nie mogli wykonywać prawa wyłącznego korzystania z pokoju, nie wykonywali w konsekwencji prawa do współkorzystania z pomieszczeń kuchni i łazienki, wspólnego wejścia do budynku oraz z prawa swobodnego poruszania się po nieruchomości. Zatem i w tym zakresie uprawnienia powodów z tytułu służebności osobistej należało uznać za naruszone.

Z tych względów, Sąd nakazał D. P., aby wydał Z. P. (1) i S. P. pokój na parterze w budynku mieszkalnym od strony południowej, ogrzany i oświetlony kosztem i staraniem pozwanego D. P. oraz aby wydał do współkorzystania kuchnię, łazienkę i wspólne wejście do budynku położonego na nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), przy ul. (...) w R., dla której w Sądzie Rejonowym w Płońsku w IV Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta o numerze Kw (...) i umożliwił powodom swobodne poruszanie się po całej nieruchomości, w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia postanowienia.

O kosztach procesu, Sąd orzekł zgodnie z art. 98 kpc.

Apelację od wyroku złożył D. P., zaskarżając go w całości i zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 65 § 1 i 2 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne uznanie, iż przedmiotem służebności osobistej mieszkania jest pokój położony na parterze, podczas gdy ustalenie takie nie wynika zarówno z treści umowy łączącej strony, jak i okoliczności towarzyszących zawarciu przedmiotowej umowy;

- art. 298 kc w zw. z art. 296 kc poprzez zastosowanie tego przepisu i orzeczenie o zakresie służebności powodów, podczas gdy Sąd I instancji nie mógł zastosować tych przepisów, albowiem powództwo dotyczyło wydania nieruchomości;

- art. 5 kc poprzez niezastosowanie tego przepisu w stanie faktycznym sprawy, podczas gdy roszczenie powodów oparte jest jedynie na chęci dokuczenia pozwanemu, z uwagi na istniejący konflikt rodzinny i stanowi nadużycie prawa;

2.  naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 321 kpc poprzez ustalenie ponad żądanie pozwu treści służebności osobistej powodów, podczas gdy powództwo dotyczyło roszczenia windykacyjnego;

- art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego przez Sąd I instancji, a w szczególności zeznań stron, polegającą na błędnym przyjęciu, że pozwany nie dopuszcza powodów do nieruchomości, której dotyczy przedmiot służebności, podczas gdy pozwany nie czynił przeszkód powodom w dostępie do nieruchomości;

- art. 232 zd. 2 kpc ora art. 208 § 1 pkt. 5 kpc poprzez przeprowadzenie przez Sąd I instancji z urzędu dowodu z wydruku mapy satelitarnej ze strony internetowej www.google.pl na okoliczność usytuowania budynku względem kierunków świata, podczas gdy strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie złożyła w tym zakresie wniosku dowodowego, a usytuowanie budynku względem kierunków świata powinno być ustalone na podstawie oględzin i planów geodezyjnych.

W związku z powyższym, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powodów na jego rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Powodowie wnieśli o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego zasługuje na uwzględnienie.

Sąd II instancji podziela w całości ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne.

Zdecydowana większość zarzutów podniesionych przez pozwanego jest niezasadna.

Sąd prawidłowo ustalił treść i zakres służebności osobistej mieszkania wynikającej z umowy z 30 stycznia 2013r. Sąd Rejonowy nie tylko miał prawo, ale i obowiązek poczynić własne ustalenia w toku postępowania o wydanie, stosując zarówno art. 65 § 1 i 2 kc, jak i art. 298 kc w zw. z art. 296 kc, ponieważ była to przesłanka uzasadniająca żądanie wydania.

Sąd Rejonowy nie uchybił również przepisom postępowania, tj. nie naruszył art. 233 § 1 kpc ani art. 232 zd. 2 kpc. Sąd w sposób wszechstronny ocenił zgromadzone w sprawie dowody, omówił przyczyny, dla których odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanego. Sąd posłużył się zdjęciem satelitarnym na stronie www.google.pl tylko i wyłącznie w celu uściślenia miejsca położenia pokoju będącego przedmiotem służebności w stosunku do kierunków świata, w żadnym wypadku nie wyszedł w ten sposób ponad żądanie (art. 321 kpc) i nie naruszył zasady kontradyktoryjności.

Mimo tych uwag, żądanie powodów nie zasługuje na uwzględnienie. S. i Z. małżonkowie P., zgłaszając swoje roszczenia, zmierzają przede wszystkim do zakłócenia spokojnego funkcjonowania rodziny ich syna, zaś przysługujące im prawo służebności nie tyle ma na celu zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych, co stanowi środek do dalszej eskalacji konfliktu.

Zgodnie z art. 5 kc nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Pojęcie zasad współżycia społecznego nie jest pojęciem zdefiniowanym w ustawie. Z uwzględnieniem, iż Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji RP), należy przyjąć, że odwołanie się do zasad współżycia społecznego oznacza odwołanie się do idei słuszności w prawie i do powszechnie uznawanych wartości w kulturze naszego społeczeństwa. Ujmując rzecz ogólnie, można przyjąć, że przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania. Według wyroku Sądu Najwyższego z 23 maja 2013r. (IV CSK 660/12, Legalis), w art. 5 kc następuje w istocie odesłanie do zasad słuszności, dobrej wiary w znaczeniu obiektywnym czy też zasad uczciwości obowiązujących w stosunkach cywilnoprawnych.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy uznać, iż małżonkowie P. mają zapewnione warunki mieszkaniowe we wsi D., gdzie mają gospodarstwo rolne. Wprawdzie w toku rozprawy apelacyjnej wskazywali, że warunki techniczne w ich domu są trudne, ale wcześniej przed Sądem Rejonowym nie potwierdzili, że zamierzają przeprowadzić się do domu syna i mieszkać w nim razem z jego rodziną. Powódka wspomniała wręcz, że zależy jej tylko na tym, by przed wizytą lekarską mogła mieć możliwość wypicia herbaty w przysługującym jej pokoju. Strony pozostają w konflikcie. Powodowie podarowali synowi nieruchomość już dwa miesiące po jej zakupie i oczekiwali, że pozwany zamieszka w nim sam. Jak się okazuje, w ich przekonaniu, dokonanie darowizny wyłącznie na rzecz syna oznaczało, że tylko on zamieszka w tym domu, tj. bez żony i syna. Mieli pretensje o to, że D. P. zameldował w domu w R. przy ul. (...) swoją żonę i dorosłego syna. Powodowie nie akceptują synowej i wnuka. Z ich wypowiedzi, składanych w postepowaniu odwoławczym wynika, że podjęli czynności zmierzające do odwołania darowizny.

W tej sytuacji, Sąd Okręgowy ocenił, że powodowie nie czynią z przysługującego im prawa służebności osobistej mieszkania użytku zgodnego z celem tego uprawnienia, przeciwnie – stanowi ono wyłącznie pretekst do skłócenia małżeństwa i zaostrzenia konfliktu rodzinnego. Takie postepowanie nie zasługuje na ochronę prawną, jako niezgodne z zasadami współżycia społecznego.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i powództwo oddalił, stosując art. 385 kpc.

O kosztach procesu za I i II instancję Sąd orzekł w myśl art. 102 kpc, uznając, że wiek i sytuacja materialna powodów uzasadniają odstąpienie od obciążania ich obowiązkiem zwrotu kosztów pozwanemu.

R. W. J. K. M. – K.