Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Płocku

POSTANOWIENIE

29 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Renata Wanecka

Protokolant: Anna Wróblewska

po rozpoznaniu na rozprawie 29 stycznia 2025 r. w P.

sprawy z wniosku G. W.

z udziałem H. T., B. G., I. Z.

o dział spadku

na skutek apelacji uczestniczki H. T.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Płońsku z dnia 24 lipca 2024 r.

sygn. akt I Ns 328/23

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  oddalić wniosek G. W. o zasądzenie na jego rzecz od H. T. kosztów postępowania za II instancję.

Sygn. akt IV Ca 983/24

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 24 lipca 2024 r. Sąd Rejonowy w Płońsku ustalił, że w skład spadku po R. P. wchodzi zabudowana nieruchomość, położona w P., w gminie Z., oznaczona w ewidencji gruntów numerem 58/3 o obszarze 4,64 ha, dla której w Sądzie Rejonowym w Płońsku prowadzona jest księga wieczysta (...) o wartości 311.800 zł (punkt 1) oraz dokonał działu spadku w ten sposób, że opisaną w punkcie 1. postanowienia nieruchomość przyznał na wyłączną własność G. W. (punkt 2) i tytułem spłaty zasądził od G. W. na rzecz H. T. kwotę 103.933,33 zł, zaś na rzecz B. G. i I. Z. kwoty po 51.966,66 zł, płatne w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności (punkty 3, 4, 5) oraz ustalił, że uczestnicy ponoszą koszty związane ze swym udziałem w sprawie (punkt 6).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. W. był właścicielem zabudowanej nieruchomości rolnej, położonej w P., w gminie Z., oznaczonej w ewidencji gruntów numerem 58/3 o powierzchni 4,64 ha, dla której Sąd Rejonowy w Płońsku prowadzi księgę wieczystą (...). W skład nieruchomości wchodzi siedlisko o obszarze 0,30 ha, zabudowane budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 57,20 m ², budynkiem gospodarczym i garażem oraz budynkiem mieszkalnym w złym stanie technicznym, przeznaczonym do rozbiórki. Pozostałą część działki nr (...) stanowią grunty orne, pastwisko i las. Nieruchomość w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego położona jest na terenie rolniczym.

W 2012 r. R. P. zawarł z P. S. umowę dzierżawy całego gospodarstwa rolnego na okres 10 lat. Faktycznie przedmiotem dzierżawy były grunty położone za siedliskiem. Spadkodawca korzystał z działki siedliskowej oraz z ziemi położonej od drogi do budynku mieszkalnego, gdzie uprawiał ziemniaki i zboże.

R. P. zmarł 3 listopada 2021 r., a spadek po nim nabyły siostry M. W. i H. T. w udziałach wynoszących po 1/3 części oraz bratanice B. G. i I. Z. w udziałach wynoszących po 1/6 części (postanowienie Sądu Rejonowego w Płońsku z 3 listopada 2022 r., sygn. akt I Ns 461/21)

G. W. zamieszkał z R. P. za jego zgodą w P. w 2019 r. Wcześniej mieszkał w Hiszpanii. Wspólnie z R. P. prowadzili gospodarstwo domowe, G. W. pomagał spadkodawcy przy pracach w obejściu, np. przy cięciu drewna na opał, karmieniu kur, robieniu zakupów. W 2021 r. wiosną wyjechał na pewien okres czasu do P., by pomóc matce w opiece nad chorym ojcem. Wrócił do P. jesienią 2021 r., na prośbę H. T., by zająć się psami i kurami, gdyż R. P. przebywał w szpitalu.

Po śmierci spadkodawcy, G. W. pozostał na terenie nieruchomości, zameldował się w (...),5 roku temu. G. W. obecnie korzysta tylko z siedliska, ziemię nadal uprawia dzierżawca P. S..

G. W. ma 53 lata , z zawodu jest monterem fasad. Pobiera stałą rentę z tytułu niezdolności do pracy w swoim zawodzie. Z powodu zawrotów głowy, nie może pracować na wysokościach. Wnioskodawca nie ma wykształcenia rolniczego, nigdy nie pracował w gospodarstwie rolnym. W Hiszpanii pracował przy zbiorze oliwek i winogron. Chce uprawiać osobiście wchodzącą w skład spadku ziemię. Chciałby hodować kury, żeby sprzedawać jajka, a także uprawiać maliny. Dochód z takiej działalności rolniczej poprawiłby jego sytuację finansową, stanowiłyby dodatkowe źródło dochodu.

H. T. ma 78 lat, jest emerytką, od 1965 r. mieszka w W.. Będąca przedmiotem postępowania nieruchomość, jest jej ojcowizną i w związku z tym, darzy ją sentymentem. Po przejściu na emeryturę, od 1998 r. uczestniczka od maja do listopada przebywała wraz z mężem w P.. Jej syn K. T. jest właścicielem działki o powierzchni 9 arów, zabudowanej domem, którą podarował mu R. P.. Działka jest otoczona gruntami pozostałymi w spadku po R. P..

H. T. miała dobre relacje z bratem, nie ma odrębnych przyłączy energetycznego i wodnego do budynku stanowiącego własność syna uczestniczki. Rozliczenie mediów odbywało się na podstawie podliczników, licznik i wodomierz znajdowały się na nieruchomości R. P.. Z bratem uczestniczka miała bardzo dobre relacje. Podczas pobytu w P. nawzajem się odwiedzali. Uczestniczka z mężem pomagali spadkodawcy w pracach na podwórku i w polu, gdy nie było jeszcze kombajnów.

Do czasu śmierci spadkodawcy, G. W. i jego matka M. W. oraz H. T. nie byli skłóceni,. Natomiast po śmierci R. P., doszło do konfliktu na tle majątkowym.

Wartość nieruchomości, wchodzącej w skład spadku, wynosi 311.800 zł.

Sąd Rejonowy przedstawił następującą ocenę prawną:

W ocenie Sądu I instancji, wniosek zasługiwał na uwzględnienie

Na wstępie Sąd zważył, że współspadkobiercy mogą wyjść ze wspólności dokonując działu spadku w drodze umowy lub w postępowaniu przed sądem. W myśl art. 1035 k.c., jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku, stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych, z zachowaniem przepisów dotyczących działu spadku. Również w przypadku, gdy przedmiotem działu spadku jest gospodarstwo rolne, do jego działu (na podstawie art. 1070 k.c.) zastosowanie znajdą przepisy art. 210 – 218 k.c.. Zgodnie z treścią art. 1037 § 1 k.c., z żądaniem dokonania działu przez sąd może wystąpić każdy ze współspadkobierców oraz spadkobiercy tych osób.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że z punktu widzenia podziału majątku spadkowego, istotne jest ustalenie składu majątku, jego wartości oraz ustalenie udziałów spadkobierców w majątku spadkowym. Stan spadku należy ustalić według chwili otwarcia spadku, jego wartość zaś według cen z chwili dokonania działu. Gdy wszyscy uczestnicy postępowania złożą zgodny wniosek co do sposobu działu spadku sąd jest związany takim wnioskiem, o ile projekt podziału nie sprzeciwia się prawu, zasadom współżycia społecznego ani też nie narusza w sposób rażący interesu osób uprawnionych (art. 662 k.p.c.). W konsekwencji możliwy jest podział w naturze poprzez przydział poszczególnych składników majątku na części odpowiadające udziałowi każdemu ze współspadkobierców.

Zgodnie z art. 210 § 1 k.c., każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż 5 lat. Art. 211 k.c. stanowi, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba, że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Zgodnie z art. 213 § 1 k.c. jeżeli zniesienie współwłasności gospodarstwa rolnego przez podział między współwłaścicielami byłoby sprzeczne z zasadami prawidłowej gospodarki rolnej, sąd przyzna to gospodarstwo temu współwłaścicielowi, na którego wyrażą zgodę wszyscy współwłaściciele. Stosownie do art. 214 § 1 i 2 k.c., w razie braku zgody wszystkich współwłaścicieli, sąd przyzna gospodarstwo rolne temu z nich, który je prowadzi lub stale w nim pracuje, chyba, że interes społeczno - gospodarczy przemawia za wyborem innego współwłaściciela. Jeżeli warunki przewidziane w paragrafie poprzedzającym, spełnia kilku współwłaścicieli albo jeżeli nie spełnia ich żaden ze współwłaścicieli, sąd przyzna gospodarstwo rolne temu z nich, który daje najlepszą gwarancję jego należytego prowadzenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd stwierdził, że w skład spadku po R. P. wchodzi gospodarstwo rolne, w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Żadna ze stron nie wnosiła o podział gospodarstwa w naturze, w związku z tym Sąd nie badał, czy podział tego gospodarstwa byłby zgodny z zasadami prawidłowej gospodarki rolnej. Strony nie doszły do porozumienia, komu ma przypaść gospodarstwo, o jego przyznanie wnosił G. W. oraz H. T..

Sąd Rejonowy wskazał, że żadne z nich nie prowadzi tego gospodarstwa i stale w nim nie pracuje oraz nie ma kwalifikacji rolniczych. W siedlisku mieszka wnioskodawca, zaś grunty uprawia dzierżawca P. S.. Sąd podkreślił, że w takiej sytuacji nie można uznać G. W. za osobę, prowadzącą gospodarstwo rolne.

Sąd Rejonowy ustalił, że gospodarstwo, będące przedmiotem postępowania jest małe, ma zaledwie 4,64 ha, w tym obszar 0,30 ha zajmuje siedlisko. W ocenie Sądu, nie jest możliwe utrzymanie się z pracy w tym gospodarstwie (...) wnioskodawca, jak i uczestniczka postępowania H. T. mają inne źródła dochodu, wnioskodawca pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy, zaś uczestniczka H. T. emeryturę.

Zdaniem Sądu, G. W. daje lepszą gwarancję jego prowadzenia niż H. T.. Sąd wskazał, że uczestniczka jest w podeszłym wieku i nie jest zdolna do pracy w gospodarstwie rolnym. Z zeznań wnioskodawcy wynika, że chciałby hodować kury i sprzedawać jajka, a także uprawiać maliny. Z kolei uczestniczka deklarowała, że podaruje gospodarstwo wnukowi, który jest technologiem drewna i mógłby on uprawiać na nim wierzbę energetyczną.

Zgodnie z treścią art. 214 § 2 k.c. Sąd ocenia, który ze współwłaścicieli daje najlepszą gwarancję należytego prowadzenia gospodarstwa, a nie przyszłych potencjalnych właścicieli. Sąd i instancji miał zatem na względzie, że na dzień rozpoznania sprawy, współwłaścicielami ubiegającymi się o przyznanie gospodarstwa, jest wnioskodawca i uczestniczka H. T. i może oceniać tylko ich predyspozycje do prowadzenia gospodarstwa rolnego.

Wartość nieruchomości Sąd ustalił na podstawie operatu szacunkowego złożonego do akt sprawy. Wartości tej uczestnicy postępowania nie kwestionowali.

Mając powyższe na uwadze, Sąd przyznał nieruchomość G. W. i zasądził od niego na rzecz pozostałych współwłaścicieli spłaty, stosownie do treści art. 212 § 2 k.c., proporcjonalnie do wielkości ich udziałów w spadku , ustalając termin ich płatności na 14 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia. G. W. udokumentował, że posiada środki finansów na spłatę pozostałych współwłaścicieli.

Od powyższego postanowienia uczestniczka H. T. wywiodła apelację zaskarżając je w całości i zarzuciła naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zastosowanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że G. W. daje większe gwarancje, iż gospodarstwo rolne będzie prowadzone, w sytuacji gdy prawie całe gospodarstwo jest dzierżawione, natomiast G. W. nie przedstawił żadnych realnych planów co do prowadzonego przedsiębiorstwa;

2.  art. 619 § 2 k.p.c. poprzez pominięcie przez Sąd zasięgnięcia opinii biegłych co do sposobu podziału gospodarstwa rolnego w naturze;

3.  art. 211 k.c. i art. 214 § 2 k.c. poprzez brak wskazania przesłanki negatywnej, przemawiającej za tym, aby to uczestniczka przejęła gospodarstwo rolne, a istnienie okoliczności przemawiających przeciwko pozostawieniu całego gospodarstwa w rękach wnioskodawcy, który ze względu na stan zdrowia i brak doświadczenia w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, nie daje gwarancji prowadzenia gospodarstwa rolnego, zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki rolnej;

4.  art. 211 k.c., art. 212 § 1 k.c., art. 213 § 1 k.c. i art. 216 § 2 k.c. przez odstąpienie od możliwości podziału gospodarstwa rolnego przy braku przeciwskazań.

W konkluzji uczestniczka H. T. wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia i przyznanie na jej rzecz własności nieruchomości objętej wnioskiem oraz zasądzenie spłat na rzecz pozostałych spadkobierców, płatnych w terminie 2 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia oraz orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego, ewentualnie wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od uczestniczki H. T. na jego rzecz kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Uczestniczki B. G. i I. Z. nie złożyły odpowiedzi na apelację.

Na rozprawie apelacyjnej 29 stycznia 2025 r. wnioskodawca i uczestniczka H. T. podtrzymali swoje stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy za podstawę swego rozstrzygnięcia przyjął prawidłowo ustalony stan faktyczny, korespondujący w pełni ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz przedstawił trafną ocenę prawną wniosku. Sąd Okręgowy ustalenia te wraz z rozważaniami prawnymi w całości aprobuje i przyjmuje za własne.

Sąd I instancji, wbrew twierdzeniom skarżącej, przeprowadził postępowanie dowodowe z uwzględnieniem zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Nie wykazuje ono sprzeczności z regułami logiki czy zasadami doświadczenia życiowego. Sąd nie odmówił waloru wiarygodności żadnemu z dowodów, wyprowadził na ich podstawie słuszne ustalenia odnośnie składników spadku po R. P., grona spadkobierców, a wreszcie ich sytuacji życiowej i ich związku z prowadzeniem gospodarstwa rolnego, których apelująca w zasadzie nie podważa. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, stan faktyczny był pomiędzy stronami bezsporny. Sformułowany przez apelującą zarzut w powyższym zakresie, dotyczy w istocie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, a dokładnie rozstrzygnięcia, który spadkobierca daje większą gwarancję prowadzenia gospodarstwa rolnego, przez pryzmat niespornych ustaleń faktycznych.

Nie mógł odnieść zamierzonego skutku również zarzut naruszenia art. 619 § 2 k.p.c. Sąd I instancji nie zasięgnął opinii biegłych specjalistów co do sposobu podziału gospodarstwa rolnego w naturze, ponieważ żaden z zainteresowanych nie domagał się fizycznego podziału gospodarstwa rolnego.

Prawo cywilne konstytuuje zasadę pierwszeństwa podziału fizycznego gospodarstwa rolnego, jako preferowanego sposobu zniesienia współwłasności. Zgodnie z art. 211 k.c., każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności przez podział rzeczy wspólnej. Jeśli jednak zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, to w przypadku braku zgodnego wniosku zainteresowanych, a także w sytuacji, gdy podział taki byłby sprzeczny z zasadami prawidłowej gospodarki rolnej, należy rozważyć skorzystanie z pozostałych sposobów wyjścia ze współwłasności gospodarstwa rolnego. Wówczas Sąd przyzna to gospodarstwo temu współwłaścicielowi, na którego wyrażą zgodę wszyscy współwłaściciele (art. 213 § 1 k.c.). Stosownie do treści art. 214 § 1 k.c. w razie braku zgody wszystkich współwłaścicieli, sąd przyzna gospodarstwo rolne temu z nich, który je prowadzi lub stale w nim pracuje, chyba że interes społeczno -gospodarczy przemawia za wyborem innego współwłaściciela. Jeżeli w/w warunki spełnia kilku współwłaścicieli albo jeżeli nie spełnia ich żaden ze współwłaścicieli, sąd przyzna gospodarstwo rolne temu z nich, który daje najlepszą gwarancję jego należytego prowadzenia (§ 2). Ostatecznie na wniosek wszystkich współwłaścicieli lub w wypadku niewyrażenia zgody przez żadnego ze współwłaścicieli na przyznanie mu gospodarstwa, Sąd zarządzi sprzedaż gospodarstwa rolnego (§3 i 4).

Nie ulega więc wątpliwości, że w razie zgodnego wniosku współwłaścicieli o przyznanie własności całego gospodarstwa rolnego jednemu z nich, nie ma konieczności badania okoliczności z art. 213 k.c. Podkreślić przy tym należy, że wola współwłaścicieli co do sposobu podziału ma co do zasady, decydujące znaczenie. Zwłaszcza, że przyznanie własności gospodarstwa rolnego w całości jednemu ze współwłaścicieli jest zgodne z celami, którym służą przepisy regulujące zniesienie współwłasności gospodarstw rolnych (art. 213-218 k.c.), a więc przede wszystkim zapewnieniu prawidłowej gospodarki rolnej i zapobieganiu tworzenia zbyt małych i nieefektywnych ekonomicznie gospodarstw rolnych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 21 października 2021 r., (...) 87/21, LEX nr 3262143).

W kontrolowanej sprawie wnioskodawca i uczestnicy w toku postępowania przed Sądem I instancji nie wnosili o podział fizyczny gospodarstwa rolnego. Kwestię sporną stanowił jedynie wybór współwłaściciela, któremu miałoby zostać przyznane gospodarstwo na wyłączną własność. Na marginesie jedynie wypada zauważyć, że taki sposób wyjścia ze współwłasności jest racjonalny, ze względu na stosunkowo niewielką powierzchnię gospodarstwa. W rezultacie, podniesiony w apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego, skutkujący odstąpieniem od podziału fizycznego nieruchomości, jest chybiony, a ponadto uwidacznia niekonsekwentne stanowisko uczestniczki H. T., którego zmianę na obecnym etapie postępowania należy postrzegać jako spóźnioną.

Niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 216 § 2 k.c., normujący zasadę obniżania spłat w przypadku braku zgodnego porozumienia w zakresie ich wysokości. Ani wnioskodawca, ani uczestniczka nie zabiegali o obniżenie spłaty na rzecz pozostałych spadkobierców.

Istotą sporu, także na etapie postępowania apelacyjnego, była ocena, który ze spadkobierców, ubiegających się o przyznanie mu na własność gospodarstwa rolnego, daje najlepszą gwarancję jego należytego prowadzenia.

W judykaturze wyrażane jest stanowisko, zgodnie z którym, sformułowanie „najlepsza gwarancja należytego prowadzenia gospodarstwa”, pozostawia sądowi świadomy i wymagający uwzględnienia ogółu okoliczności danej sprawy luz interpretacyjny, mając z istoty rzeczy kazuistyczny charakter. Ostateczna decyzja w tym przedmiocie należy do sądu, który w ramach uznania sędziowskiego, ma prawo oceny okoliczności i ich wagi (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 7 czerwca 2023 r., (...), LEX nr 3612216). Należy zatem przyjąć, że jedynie wykazanie, że ocena Sądu w powyższym zakresie jest rażąco błędna, bądź całkowicie sprzeczna z dokonanymi ustaleniami faktycznymi, pozwala na wyciągnięcie odmiennych wniosków odnośnie osoby lepiej rokującej na kontynuowanie prowadzenia gospodarstwa rolnego.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie budzi wątpliwości, że w tym wypadku wiek stanowił najistotniejszy czynnik, który w okolicznościach niniejszej sprawy należało uwzględnić, jako kluczowy przy analizie wyżej omówionej przesłanki. Uczestniczka H. T. ma 79 lat, jest emerytką, a fakt ten co do zasady oznacza zakończenie aktywnego życia zawodowego. Co więcej, uczestniczka od 1965 r. mieszka w mieście, jedynie sezonowo przebywa w P.. Nie deklarowała chęci osobistego prowadzenia gospodarstwa rolnego. Natomiast ocena gwarancji, jaką daje na prowadzenie gospodarstwa rolnego jej wnuk P. T., zatem osoba trzecia, jest bezprzedmiotowa. Gdyby uczestniczka podarowała swój udział w gospodarstwie rolnym tak, jak uczyniła to jej siostra M. W., wówczas byłyby podstawy do analizowania gwarancji należytego prowadzenia gospodarstwa rolnego przez P. T.. Tymczasem, do dnia zamknięcia rozprawy apelacyjnej, nie był on współwłaścicielem gospodarstwa, zaś planowana darowizna jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym.

Z kolei G. W. ma 54 lata, jego niezdolność do pracy ogranicza się do prac na wysokości. W przeszłości pracował jako monter na wysokościach oraz przy zbiorze owoców. Od 2019 r., z niewielką przerwą, choć nie prowadził gospodarstwa rolnego wspólnie z R. P., to jednak z nim mieszkał. Rzeczywiście znaczna część gospodarstwa jest przedmiotem dzierżawy i części tej do chwili obecnej wnioskodawca w żaden sposób nie zagospodarował. Taki stan rzeczy jest wynikiem sporu między spadkobiercami. Nieuprawnione było oczekiwanie od wnioskodawcy, że w celu wykazania gwarancji na prowadzenie gospodarstwa rolnego, zajmie on teren całej nieruchomości na działalność rolniczą, zresztą przesłanką badaną w przedmiotowym postępowaniu jest analiza gwarancji na jej prowadzenie w przyszłości (art. 214 § 2 k.c.), nie zaś ustalenia dotyczące dotychczasowego prowadzenia tego gospodarstwa lub pracy w nim (art. 214 § 1 k.c.).

Związek sentymentalny rodziny uczestniczki z gospodarstwem, choć zrozumiały, nie mógł mieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował prawo materialne, tj. art. 211 k.c. i art. 214 § 2 k.c. P. w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia argumentacja Sądu, przemawiająca za przyznaniem gospodarstwa rolnego wnioskodawcy, jest przekonująca, a Sąd II instancji całkowicie ją podziela.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Sąd Okręgowy orzekł o kosztach stosownie do treści art. 520 § 1 k.p.c., zgodnie z którym, każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Wnioskodawca i uczestniczki domagali się działu spadku poprzez przyznanie gospodarstwa rolnego jednemu ze spadkobierców, zaś odmienne wnioski co do tego, któremu z nich przyznać gospodarstwo, nie świadczyła o sprzeczności interesów w rozumieniu art. 520 § 1 kpc. Dlatego Sąd oddalił wniosek G. W. o zasądzenie na jego rzecz od H. T. kosztów postępowania za II instancję.