Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Płocku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

14 maja 2025r.

Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia Renata Wanecka

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Lewandowska

po rozpoznaniu na rozprawie 14 maja 2025r. w P.

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gostyninie z 18 września 2024r.

sygn. I C 156/24

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

w punkcie 1 i zasądza od K. B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 89.530,41 zł (osiemdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset trzydzieści złotych, czterdzieści jeden groszy) wraz z:

- odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwoty 80.148,47 zł (osiemdziesiąt tysięcy sto czterdzieści osiem złotych, czterdzieści siedem groszy) od 24 października 2023r. do dnia zapłaty,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9.381,94 zł (dziewięć tysięcy trzysta osiemdziesiąt jeden złotych, dziewięćdziesiąt cztery grosze) od 16 lutego 2024r. do dnia zapłaty;

w punkcie 2 i tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od K. B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 9.894 zł (dziewięć tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 29 maja 2025r. do dnia zapłaty;

2.  tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję, zasądza od K. B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 7.177 zł (siedem tysięcy sto siedemdziesiąt siedem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia.

Sędzia Renata Wanecka

Sygn. akt IV Ca 1193/24

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 18 września 2024 r. Sąd Rejonowy w Gostyninie w sprawie z powództwa (...) S.A. w W. przeciwko K. B. o zapłatę, w sprawie I C 156/24 oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego 5.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 września 2018r. doszło do zawarcia umowy konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...). Powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 119.188,46 zł na okres 120 miesięcy na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych, prowizji bankowej za udzielenie kredytu oraz składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy ubezpieczenia. Całkowita kwota kredytu wynosiła 87.973 zł. Pozwany miał spłacić kredyt w równych ratach po 1.522,11 zł.

W związku z brakiem terminowej spłaty kredytu, powód pismem z 30 maja 2023 r. wezwał K. B. do zapłaty zaległych rat, informując jednocześnie o możliwości restrukturyzacji zadłużenia zgodnie z art. 75 c prawa bankowego. W związku z brakiem zapłaty zaległych rat, powód pismem z 7 lipca 2023r. wypowiedział umowę.

Na dochodzone pozwem roszczenie składa się: należność główna z tytułu niespłaconego kredytu w kwocie 80.148,47 zł, niespłacone odsetki umowne kapitałowe naliczone według stopy procentowej w wysokości 14,21% za okres korzystania z kapitału od powstania zaległości 6 marca 2023r. do 31 sierpnia 2023r., tj. ostatniego dnia obowiązywania umowy, w kwocie 6.396,32 zł oraz niespłacone odsetki za opóźnienie, naliczone według stopy procentowej w wysokości 22,50% od 6 marca 2023r. do 22 października 2023r., tj. dnia poprzedzającego sporządzenie wyciągu, w kwocie 2.985,62 zł.

Sąd Rejonowy przedstawił następującą ocenę prawną:

W ocenie Sądu I instancji powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie Sąd Rejonowy wyjaśnił, że podstawę dochodzonego przez powoda roszczenia stanowi umowa o kredyt konsumencki, uregulowana w ustawie z 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim. (Dz. U.2023.1028). Sąd podniósł również, że zgodnie z art. 353 ¹ k.c., strony zawierające umowę, mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Ostatecznie powołał treść art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strony zobowiązane są w myśl przepisu art. 232 k.p.c. wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W ocenie Sądu Rejonowego, powód nie sprostał wymaganiom i nie udowodnił zasadności dochodzonego pozwem roszczenia. Nie przedstawił dowodu przelania pozwanemu kwot wskazanych w § 17 umowy konsolidacyjnego kredytu gotówkowego, co uniemożliwia weryfikację czy doszło do zawarcia umowy kredytu. Nie wiadomo tak naprawdę, co składa się na kwotę 73.473 zł, (jakie były koszty poprzedniego kredytu i czy zostały w tej kwocie ujęte), co nie daje podstaw do ustalenia prawidłowości i przejrzystości ustalania kosztów kredytu.

W ocenie Sądu, za zasadny należało uznać zarzut co do wysokich kosztów kredytu, tj. prowizji i ubezpieczenia kredytu. Wprawdzie powód wskazał, że dochodzi tylko kwoty głównej, ale zdaniem Sądu I instancji nie wiadomo co składa się na kwotę główną kredytu wobec treści § 17 umowy. Sąd doszedł do przekonania, że postanowienia umowy, nakładające na pozwanego obowiązek uiszczenia prowizji w kwocie wskazanej w umowie, przewidywały nieuzasadnione okolicznościami sprawy uprzywilejowanie strony powodowej jako podmiotu profesjonalnego, rażąco naruszając interes konsumenta, jako słabszego uczestnika obrotu gospodarczego poprzez nałożenie na niego niewspółmiernie wysokich obowiązków finansowych, a tym samym przerzucenie na konsumenta zwyczajnych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej przez powoda.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zostało udowodnione i podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Od powyższego wyroku powód wywiódł apelację, zaskarżając go w całości i zarzucił naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i w konsekwencji błędne ustalenie, że powód nie udowodnił swego roszczenia co do zasady i co do wysokości, jako że nie wykazał faktu wypłaty kwoty kredytu, w sytuacji, gdy powód przedstawił wyciąg z ksiąg bankowych i rozliczenie należności, nadto pozwany potwierdził powyższy fakt przystępując do spłaty kredytu;

2.  art. 227 k.p.c. i art. 233 k.p.c. w zw. z § 1 umowy kredytu i rozliczeniem kredytu, poprzez dokonanie dowolnej, a nie wszechstronnej oceny materiału dowodowego, tj. nieuprawnione przyjęcie, że powód nie udowodnił wysokości należności pozwanego, gdyż nie wykazał, co składa się na wysokość należności kapitałowej i przyjęcie, że powód nie wykazał kosztów skonsolidowanego kredytu, co nie stanowiło przedmiotu dowodu;

3.  art. 232 k.p.c. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z których wywodzi skutki prawne, podczas gdy powód przedstawił umowę kredytu z 12 września 2018 r., wyciąg z ksiąg Banku, wezwanie przed wypowiedzeniem, wypowiedzenie i szczegółowe rozliczenie;

4.  art. 245 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c. poprzez uznanie, że dokumenty prywatne, przedstawione przez powoda, nie dowodzą wysokości i zasadności roszczenia, z uwagi na to, że nie mogą stanowić dowodu, podczas gdy Sąd stwierdza, że strony nie kwestionowały złożonych dokumentów;

5.  art. 6 k.c. przez niewłaściwą wykładnię, polegająca na uznaniu, że powód nie zadośćuczynił spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu, a w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy i zaniechanie zbadania podstaw żądania powoda;

6.  art. 6 ust. 1 prawa bankowego, polegające na dowolnym ustaleniu, że postanowienia umowy kredytu konsolidacyjnego, dotyczące obciążenia prowizją i składką ubezpieczeniową, naruszało dobre obyczaje i rażąco naruszało interes pozwanego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z pozostawieniem powyższemu Sądowi rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu.

W odpowiedzi na apelację, pozwany wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił dodatkowo następujący stan faktyczny:

W oświadczeniu konsolidacyjnym K. B. wskazał, że posiada następującą umowę kredytową, którą chce spłacić w ramach kredytu konsolidacyjnego: (...) S.A.; kwota kredytu – 73.473 zł; wysokość raty – 1.176 zł; nr rachunku ustanowionego do spłaty kredytu - (...).

Zgodnie z § 7 umowy z 12 września 2018 r., w przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu przez klienta zobowiązań pieniężnych, wynikających z umowy, Bank uprawniony był pobrać od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań, podwyższone odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, określonych w art. 481 § 2 ¹ k.c. Odsetki podwyższone pobierane były począwszy od dnia następującego po wynikającym z umowy i wskazanym w harmonogramie spłat, terminie wymagalności danego zobowiązania pieniężnego, aż do spłaty tego zobowiązania.

Stosownie do § 9 ust. 1a) w/w umowy, Bank był uprawniony do rozwiązania umowy z zachowaniem 30 - dniowego okresu wypowiedzenia m.in. w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty, wynikającej z harmonogramu spłat, za co najmniej jeden okres płatności, pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez Bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez Bank terminie.

Zgodnie z treścią dyspozycji uruchomienia kredytu (§ 17. ust. 1 umowy), kredytobiorca zawnioskował o wypłatę: kwoty 14.500 zł przeznaczonej na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy w formie przelewu na rachunek nr (...); kwoty w formie przelewu przeznaczonej na spłatę zobowiązań kredytowych w wysokości 73.473 zł, zaciągniętego w (...) Bank S.A. , nr rachunku (...); kwoty 11. 906,92 zł przelewem, tytułem sfinansowania prowizji bankowej; kwoty 19.308,54 zł przelewem na rachunek Banku działającego, jako agent Towarzystwa (...) S.A. oraz Towarzystwa (...) S.A., tytułem składki ubezpieczeniowej.

W wyciągu z ksiąg bankowych (...) S.A. w W. stwierdzono, że niespłacone i wymagalne zadłużenie K. B. na dzień 23 października 2023 r. z tytułu zawartej umowy konsolidacyjnego kredytu gotówkowego z 12 września 2018 r. wynosi 89.530,41 zł i obejmuje należność główną – 80.148,47 zł; niespłacone odsetki umowne kapitałowe – 6.396,32 zł; niespłacone odsetki za opóźnienie – 2.985,62 zł.

( dowód: umowa – k. 22- 25, oświadczenie konsolidacyjne – k. 33, wyciąg z ksiąg bankowych).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Rozpoczynając analizę zarzutów apelacji od tych najdalej idących, wskazać należy, że wbrew twierdzeniom apelującego, w kontrolowanej sprawie Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy.

Stosownie do wyrażanego w judykaturze poglądu, do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wtedy, gdy sąd pierwszej instancji nie zbada materialnej podstawy żądania, wychodząc z błędnego założenia, że istnieje przeszkoda unicestwiająca roszczenie albo wykluczająca jego skuteczne dochodzenie (postanowienie Sądu Najwyższego z 20 grudnia 2023 r., III CZ 456/22, LEX nr 3648319). Sąd Okręgowy, mimo stwierdzonych uchybień, nie dostrzegł, aby powyższa sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Sąd I instancji dokonał oceny prawnej powództwa, która – mimo, że jest błędna, to odnosi się do kwestii istotnych. Powołane zostały normy prawne, regulujące umowę kredytu, jednakże ostatecznie Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieudowodnione. Nie jest to jednak jednoznaczne z nierozpoznaniem istoty sprawy. Sąd II instancji nie stwierdził również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na przesłankę konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

W przedmiotowej sprawie Sąd odwoławczy co do zasady podziela przedstawiony w uzasadnieniu stan faktyczny. Sąd Rejonowy słusznie przyjął w poczet ustaleń fakt zawarcia umowy, treść części postanowień wynikających z umowy kredytu konsolidacyjnego, okoliczność wezwania pozwanego do zapłaty. Sąd I instancji ustalił również, że pozwany nie spłacał terminowo zobowiązania, wobec czego powód wypowiedział umowę. Skoro zostało przyjęte, że K. B. nie spłacał kredytu w wyznaczonych terminach i doszło do wypowiedzenia umowy, to zasadniczo Sąd musiał uwzględnić, że nastąpiło uruchomienie kredytu i zaktualizował się tym samym obowiązek pozwanego spłaty należności. Również z zestawienia należności i spłat kredytu (k. 59-72v.) wynika, że wypłata środków nastąpiła, a pozwany częściowo spłacał zadłużenie.

Ocena prawna Sądu I instancji całkowicie te wnioski w sposób nieuzasadniony podważyła. Sąd nietrafnie uznał, że powód nie sprostał ciężarowi dowodu i okoliczność wypłaty środków nie została potwierdzona, a tym samym niemożliwa była weryfikacja, czy doszło do zawarcia umowy kredytu. Wnioski te były całkowicie sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym.

Niezrozumiałe są również rozważania dotyczące kwestii składników kwoty wcześniej zaciągniętego zobowiązania przez pozwanego, które miało zostać sfinansowane kredytem konsolidacyjnym. W istocie okoliczność ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Nietrafne są także uwagi Sądu Rejonowego wskazujące na abuzywność postanowień umowy kredytu konsolidacyjnego (w zakresie prowizji i składki na ubezpieczenie). Sąd nie przedstawił w tym zakresie szerszej argumentacji, nie sposób zatem jej rzetelnie ocenić.

Powracając jednak do przyjętej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, była ona niepełna na skutek naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy nie powoływał wszak szczegółowych regulacji zawartej umowy, z uwagi na przyjęty kierunek rozstrzygnięcia. Tymczasem konieczne było uzupełnienie ustaleń o kwestie istotne, a dotyczące zasadności roszczenia odsetkowego, potwierdzające skuteczność wypowiedzenia umowy. Co więcej, Sąd nie odmówił mocy dowodowej żadnemu z przedłożonych dokumentów, a nie odniósł się do widniejącego w księgach bankowych stanu zadłużenia pozwanego. Również w tym zakresie Sąd Okręgowy uszczegółowił ustalenia, jako że nie było podstaw do kwestionowania wyciągu przedłożonego przez powoda. Kompleksowa analiza materiału dowodowego pozwoliła zanegować ocenę prawną Sądu Rejonowego.

Wyrokiem z 15 marca 2011 r., P 7/09, (OTK-A 2011/2/12) Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 95 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe w brzmieniu nadanym ustawą z 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 131, poz. 1075), w związku z art. 244 § 1 i art. 252 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta - z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Powyższe orzeczenie istotnie wskazywało na bezpodstawne uprzywilejowanie banków i funduszy inwestycyjnych w obrocie cywilnoprawnym, w tym konsumenckim.

W wykonaniu obowiązku dostosowania systemu prawa, z dniem 20 lipca 2013 r. dokonano zmiany prawa bankowego poprzez dodanie ust. 1a do dotychczasowego art. 95 stwierdzającego, że moc prawna dokumentów urzędowych w postaci ksiąg rachunkowych banków i sporządzonych na ich podstawie wyciągów oraz innych oświadczeń podpisanych przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności, nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym. Dokumenty wskazane w ust. 1 tego przepisu nie korzystają z przywilejów wynikających z domniemania prawdziwości i domniemania autentyczności właściwych dokumentom urzędowym, przewidzianych w art. 252 k.p.c. (przeniesienie ciężaru dowodu na zaprzeczającego prawdziwości dokumentu), art. 333 § 2 k.p.c. (rygor natychmiastowej wykonalności) oraz art. 485 § 1 k.p.c. (podstawa wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym). Niemniej, jakkolwiek wyciąg z ksiąg bankowych przestał korzystać z domniemania autentyczności i prawdziwości dokumentu urzędowego na podstawie 244 § 1 k.p.c., to ,podobnie jak inne dokumenty bankowe, pozostał dokumentem prywatnym, stanowiącym środek dowodowy w postępowaniu cywilnym (postanowienie Sądu Najwyższego z 30 czerwca 2020 r., II CZ 11/20, LEX nr 30459980).

W ocenie Sądu odwoławczego, wyciąg nie wykazuje żadnych nieprawidłowości. Stanowi oświadczenie wiedzy, dowodzące, łącznie z innymi dokumentami przedłożonymi przez powoda, zasadność roszczenia o zapłatę. Cały materiał dowodowy tworzy spójną całość. Pozwany w toku postępowania przyjął linię obrony, polegającą na kwestionowaniu wszelkich okoliczności sprawy, w tym również kwestionując moc dowodową omawianego dokumentu. Stanowisko pozwanego nie było jednak przekonujące.

W ocenie Sądu Okręgowego, powód wykazał zasadność roszczenia, tak co do zasady, jak i co do wysokości.

W konsekwencji, skuteczne okazały się zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., art., 232 k.p.c. oraz art. 245 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c.

Odrębnie należy wskazać, że Sąd Rejonowy uchybił również art. 227 k.p.c. i art. 233 k.p.c. w kontekście przyjęcia, że Bank nie wykazał kosztów skonsolidowanego kredytu. Sąd błędnie wywodził, iż powyższe stanowiło kluczową kwestię w toku oceny zasadności roszczenia z umowy kredytu konsolidacyjnego. Tymczasem umowa pozwanego z (...) S.A. i zobowiązanie pozwanego wobec powoda z tytułu umowy o kredyt konsolidacyjny, to odrębne stosunki cywilnoprawne. W niniejszej sprawie przedmiotem ustaleń faktycznych, a następnie oceny prawnej, nie powinny być kwestie dotyczące stosunku prawnego z innym podmiotem.

Jako, że umowa z 12 września 2018 r. jest umową o kredyt konsumencki, w rozumieniu treści art. 3 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, to Sąd Okręgowy dokonał samodzielnej oceny postanowień umowy pod kątem abuzywności.

W niniejszej sprawie pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczały wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w brzmieniu z daty zawarcia umowy. Maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczyć należało według następującego wzoru:

(...) = (K x 25%) + (K x n/R x 30%),

w którym poszczególne symbole oznaczają:

- (...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

- K - całkowitą kwotę kredytu,

- n - okres spłaty wyrażony w dniach,

- R - liczbę dni w roku.

Jednocześnie pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogły być wyższe od całkowitej kwoty kredytu.

W kontrolowanej sprawie pozaodsetkowe koszty pożyczki wynosiły łącznie 31.215,46 zł (11.906,92 zł + 19.308,54 zł). Kalkulacja w oparciu o wyżej wskazany algorytm prowadziła do uzyskania wyniku wyższego niż ta wartość, mianowicie: [(87.973 zł x 25%) + (87.973 x (...) x 30%)] = 21.993,25 zł + 260.303,67 zł = 282.296,92 zł.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wynagrodzenia prowizyjnego nie można ocenić, jako nadmiernie zawyżonego, szczególnie w kontekście okresu kredytowania (10 lat). Stanowi ono godziwe wynagrodzenie. Sąd nie ma wątpliwości, że Bank ponosi szereg kosztów związanych z oceną ryzyka kredytowego, windykacją, marketingiem, wynagrodzeniem pracowników, utrzymaniem lokali i co do zasady ma prawo do pobierania prowizji. Co się zaś tyczy kosztów ubezpieczenia, umowa o kredyt konsolidacyjny (k. 23-25), wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia (k.26-27v.), umowa ubezpieczenia (k. 28-20) i formularz informacyjny (k. 3435v.) zawierają w tym zakresie jasne i jednoznaczne dane, zaakceptowane przez kredytobiorcę.

Podsumowując, zaoferowany przez stronę powodową, materiał dowodowy w pełni uzasadnia jej roszczenie, którego podstawę materialanoprawną stanowi art. 69 ustawy z 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (Dz.U.2024.1646 t.j.), zatem pozwany winien zwrócić powodowi kwotę 89.530,41 zł, jako sumę niespłaconego kapitału w wysokości 80.148,47 zł, odsetek umownych w wysokości 6.396,32 zł oraz odsetek za opóźnienie – 2.985,62 zł.

O odsetkach Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 481 kc, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1). Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że zasądził od K. B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 89.530,41 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwoty 80.148,47 zł od 24 października 2023r. do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 9.381,94 zł od 16 lutego 2024r. do dnia zapłaty.

Modyfikacja orzeczenia w punkcie 1 implikowała konieczność zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu przed Sądem I instancji, zawartego w punkcie 2. Sąd odwoławczy o kosztach tych orzekł w oparciu art. 98 § 1 i 3 k.p.c., mając na względzie, że powód wygrał proces w całości. Na koszty te w wysokości 9.894 zł, złożyły się: opłata od pozwu – 4.477 zł, wynagrodzenie pełnomocnika profesjonalnego ustalone na podstawie § 2 pkt. 6) i § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.) – 5.400 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

O kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym Sąd odwoławczy orzekł na podstawie o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 6) w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1) i § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.177 zł, na którą złożyły się: opłata od apelacji – 4.477 zł i wynagrodzenie pełnomocnika profesjonalnego – 2.700 zł.