Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Płocku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Płocku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Parzybut-Dan

Protokolant: stażysta Przemysław Dybiec

po rozpoznaniu w dniu 06 sierpnia 2015 roku w Płocku

sprawy J. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych III Oddziałowi w W.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. Ż.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W.

z dnia 3 października 2014 roku, znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. Ż. prawo do emerytury od dnia 01 sierpnia 2014 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W. na rzecz J. Ż. kwotę 60,00 zł ( sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

SSO Hanna Parzybut-Dan

Sygn. akt VI U 24/15

UZASADNIENIE

J. Ż. w dniu 11 grudnia 2014 r. wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego w Płocku od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W. z dnia 3 października 2014 r. odmawiającej prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

W uzasadnieniu wniósł o nieodrzucanie odwołania jako wniesionego po terminie, bowiem przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego. J. Ż. jest kierowcą. Obecnie pracuje w firmie (...) D. T.. Przedmiotową decyzję otrzymał dopiero w dniu 15 listopada 2014 r., gdyż realizował kurs na trasie zagranicznej. Natomiast odnośnie zarzutów do decyzji, wskazał, że w okresie od 18 września 1972 r. do 15 maja 1991r. pracował w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o.o. w Ż. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Praca ta odpowiada zatrudnieniu określonym w wykazie A, dział VIII poz. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 02 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wniósł także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania. Nie uwzględnił bowiem pracy odwołującego w warunkach szczególnych we wskazanym przedsiębiorstwie, bowiem nie przedstawił świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 sierpnia 2014 r. J. Ż. złożył wniosek o emeryturę. Dnia 16 czerwca 2014 r. ukończył 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999 r. odwołujący udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy.

Wnioskodawca w okresie od 18 września 1972 r. do 15 maja 1991 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o.o. w Ż.. Zgodnie z umową o pracę z dnia 16 września 1972 r. pracodawca powierzył mu na początku zatrudnienia stanowisko ślusarza-stażysty. Na ww. stanowisku pracował przy naprawie samochodów i wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego.

( dowód: zeznania J. Ż. k. 91) .

Następnie od 26 kwietnia 1973 r. do 16 kwietnia 1975 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po powrocie z wojska w dniu 17 kwietnia 1975 r. pracodawca powierzył mu stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Do czynności kierowcy dodano dodatkowe obowiązki polegające na załadunku, wyładunku, załatwieniu formalności dokumentacyjnych( umowa o pracę k. 54, k.87, świadectwo pracy k. 9 akt ZUS).

Praca na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego polegała na codziennym prowadzeniu pojazdu z ładunkiem na trasach wyznaczonych po całej Polsce. Dobowy wymiar czasu pracy wynosił 14-15 godzin dziennie, w tym załadunek i wyładunek zajmował około godziny. Czasami w razie potrzeb pracodawcy J. Ż. był kierowany do pracy kierowcy autobusu, woził pracowników do pracy i na wycieczki do G., S. i na Węgry.

( dowód: zeznania świadków T. R. - k.32-33, J. Z. - k. 33, zeznania wnioskodawcy J. Ż. - k. 31,91-92 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, dowodów w aktach osobowych oraz w oparciu o zeznania świadków: T. R., J. Z. oraz zeznań wnioskodawcy w charakterze strony.

Stan faktyczny był sporny co do charakteru zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o.o. w Ż. wraz z okresem służby wojskowej odbywanej do 16 kwietnia 1975 r.

Sąd po zaoferowaniu dowodów z zeznań świadków: T. R. i J. Z. oraz analizie akt osobowych doszedł do wniosku, że twierdzenia wnioskodawcy o zatrudnieniu w warunkach szczególnych na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego od 18 września 1972 r. nie są zgodne z dowodami znajdującymi się w aktach osobowych. Korekty wymaga data początkowa zatrudnienia na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego – nie jak twierdził odwołujący od 18 września 1972 r., tylko od 17 kwietnia 1975 r., na co wskazuje pierwszy angaż w aktach osobowych po odbyciu służby wojskowej k. 54 oraz adnotacja pracodawcy o powrocie z wojska – k. 89.

Zgodnie z zeznaniami świadków, współpracowników wnioskodawcy, J. Ż. pracował jako kierowca (...) , K.. Przedsiębiorstwo zajmowało się obsługą Zakładów (...) w Ż., zaś kierowcy wozili gotowe wyroby oraz zaopatrzenie dla zakładów. Odwołujący zeznał także, że czynności spedycyjne zajmowały mu niewielką ilość dobowego czasu pracy, była to godzina dziennie w dobowym wymiarze wynoszącym 14- 15 godzin.

Sąd dał wiarę świadkom z zaznaczeniem, że wnioskodawca pracował jako kierowca samochodu ciężarowego w pełnym wymiarze czasu pracy dopiero od 17 kwietnia 1975 r. Od tej daty otrzymał angaż kierowcy, zaś wcześniej świadczona przed wojskiem praca na stanowisku ślusarza- stażysty nie podlega zaliczeniu do warunków szczególnych. Odwołujący nie wykonywał bowiem pracy kierowcy samochodu ciężarowego w pełnym wymiarze czasu. Jak zeznał, dzielił czas pracy na obowiązki mechanika i kierowcy.

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, że Sąd przywrócił skarżącemu termin do wniesienia odwołania na podstawie art. 477 ⁹ § 3k.p.c., zgodnie z którym Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. J. Ż. wykazał, że dopiero w dniu 15 listopada 2014 r. otrzymał decyzję z dnia 3 października 2014 r. Odwołujący w okresie od 4.11.2014 r. do 14.11.2014 przebywał w podróży służbowej za granicą, zatem po przyjeździe mógł zapoznać się z zaskarżoną decyzją.

Odwołanie jest zasadne co do zatrudnienia wnioskodawcy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony od 17 kwietnia 1975 r. do 15 maja 1991 r.

Osoby zatrudnione w szczególnych warunkach mogą przejść na wcześniejszą emeryturę. Muszą udowodnić odpowiedni staż ubezpieczeniowy oraz okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a niekiedy fakt osiągnięcia wieku emerytalnego w czasie takiego zatrudnienia.

Możliwość uzyskania emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przewiduje art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz.1440). Szczegółowe warunki, na jakich można otrzymać to świadczenie, zawarte są w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych( Dz.U. z 2013 r. poz. 1440) prawo do emerytury mężczyźnie urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ust. 4 w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, tj. 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. 1 stycznia 1999 r. osiągnął: co najmniej 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach, tj. 25 lat.

Powyższa emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. zakład pracy wydaje zaświadczenie o zatrudnieniu w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Przy ustalaniu długości wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ZUS uwzględnia tylko te okresy, wskazane w świadectwie pracy, w których praca ta była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 21 września 1984 r., III UZP 48/84, LEX nr 14630). Przeprowadzenie innych dowodów przewidzianych na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego na okoliczność pracy w warunkach szczególnych dopuszczalne jest, gdy pracodawca wystawił świadectwo pracy a ZUS kwestionuje jego treść, jak i wówczas, gdy dokument ten nie może zostać sporządzony. Postępowanie przed sądem (na skutek odwołania od decyzji organu rentowego) nie podlega ograniczeniom dowodowym, co wynika wprost z art. 473 k.p.c., zatem każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, Sąd nie jest związany środkami dowodowymi dla dowodzenia przed organami rentowymi (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 1999 r., II UKN 69/98, OSNP 2000/11/439).

Ze złożonych dokumentów w sposób jednoznaczny wynika, iż odwołujący ukończył 60 lat życia dnia 16 czerwca 2014 r., nie jest członkiem OFE.

Odwołujący udowodnił, że będąc zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o.o. w Ż. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony w okresie od 17 kwietnia 1975 r. do 15 maja 1991 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach, o której mowa w wykazie A, dział VIII poz. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 02 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Okres ten wynosi 15 lat,1 miesiąc i 28 dni.

Tym samym odwołujący udowodnił co najmniej 15 – letni staż pracy w warunkach szczególnych.

Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. Ż. prawo do emerytury. Ponadto na podstawie art. 98 k.p.c. i §11 ust.2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu( Dz.U. z 2013 r. poz. 461) Sąd zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującego 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Hanna Parzybut- Dan