Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Płocku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2021 r.

Sąd Okręgowy w Płocku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Hanna Parzybut-Dan

Protokolant: Edyta Szalkowska

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2021 roku w Płocku

na rozprawie

sprawy z odwołania A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 13 maja 2021 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej A. K. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 29 kwietnia 2021 roku.

Sędzia Hanna Parzybut-Dan

UZASADNIENIE

A. K. wniosła do Sądu Okręgowego w Płocku odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. z dnia 13 maja 2021 r., znak: (...), odmawiającej jej prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Odwołująca wniosła o ponowne rozpatrzenie jej sprawy oraz uznanie i zaliczenie okresu pracy jako pracownika młodocianego w Gminnej Spółdzielni (...) w B. na stanowisku sprzedawcy w sklepie w G. od 1 września 1981 r. do 15 czerwca 1984 r. Wskazała, że w ww. okresie pracowała trzy dni w tygodniu (w poniedziałki, środy i piątki) oraz w niektóre soboty w pełnym wymiarze czasu pracy. Podkreśliła, że nie udało jej się pozyskać świadectwa pracy pracownika młodocianego w Krajowym Związku Rewizyjnym Spółdzielni (...) w W. oraz w Archiwach Państwowych. Nadto wskazała, że straciła stabilne zatrudnienie ze względu na likwidację zakładu pracy Rom-T. w P., co znacząco wpłynęło na jej sytuację finansową, zdrowotną oraz życiową. Obecnie jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, że odwołująca nie udowodniła 35-letniego stażu pracy, lecz na dzień ostatniego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, tj. 30 kwietnia 2020 r., udokumentowała 33 lata, 1 miesiąc i 4 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Według stanowiska organu rentowego do wniosku o świadczenie emerytalne powinny być załączone m.in. dowody wymagane do ustalenia prawa do emerytury oraz jej wysokości określone przepisami ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a zatem ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy. Organ rentowy w związku z załączonymi do odwołania dokumentami, wydał w dniu 11 czerwca 2021 r. decyzję, w której ponownie odmówił prawa do świadczenia przedemerytalnego. Do stażu pracy nie zaliczono okresu zatrudnienia od 1 września 1981 r. do 15 czerwca 1984 r. w Gminnej Spółdzielni (...) w B. jako pracownika młodocianego, ponieważ wnioskodawczyni nie przedłożyła żadnych dokumentów pośrednich potwierdzających ww. okres zatrudnienia, a zeznania jednego świadka są mało wiarygodne.

W piśmie procesowym z dnia 2 lipca 2021 r. ubezpieczona uzupełniła odwołanie i załączyła dalsze dokumenty w postaci potwierdzonych za zgodność z oryginałem kserokopii pism dotyczących praktycznej nauki zawodu w latach 1982-1984 oraz kserokopię legitymacji ubezpieczeniowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. (z d. T.), ur. (...), złożyła w dniu 28 kwietnia 2021 r. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w P. wniosek o świadczenie przedemerytalne. Od dnia 7 maja 2020 r. była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w P. jako osoba bezrobotna i po upływie 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych wystąpiła o wnioskowane świadczenie. W okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych.

(dowód: wniosek o świadczenie przedemerytalne k. 1-2 pliku (...) akt ZUS; zaświadczenia: k. 8-9 pliku (...) akt ZUS)

Odwołująca ostatnio była zatrudniona w ROM-T. S. I S-KA sp. j. z siedzibą w P. od 2 kwietnia 2002 r. do 30 kwietnia 2020 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dziewiarza szydełkarek płaskich. Umowa o pracę została rozwiązana przez pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia zgodnie z art. 30 § 1 pkt 2 k.p. z przyczyn niedotyczących pracownika.

(dowód: świadectwo pracy k. 5-5 v. pliku (...) akt ZUS; zeznania odwołującej k. 40-41 v.)

Organ rentowy uznał za udowodnione 30 lat, 5 miesięcy i 23 dni okresów składkowych oraz 2 lata, 7 miesięcy i 11 dni okresów nieskładkowych, tj. 33 lata, 1 miesiąc i 4 dni łącznego stażu ubezpieczeniowego wnioskodawczyni.

(dowód: raport ustalenia uprawnień do świadczenia k. 20-22 pliku (...) akt ZUS)

Ubezpieczona w latach 1981-1984 była uczennicą (...) Szkoły Zawodowej w P. w zawodzie sprzedawcy. Naukę zakończyła 15 czerwca 1984 r. i uzyskała tytuł robotnika wykwalifikowanego w ww. zawodzie. W roku szkolnym 1981/1982 rozpoczęła naukę w zawodzie masarza. Wykonywała wówczas pracę na podstawie umowy o naukę zawodu z zakresem obowiązków pracownika młodocianego w Zakładach (...) w P.. Z tego tytułu wydano jej legitymację ubezpieczeniową. Pracowała dwa dni w tygodniu po sześć godzin dziennie, pozostałe dni przeznaczone były na naukę w szkole. Do zakresu jej obowiązków należał rozbiór mięsa, robienie wędlin oraz praca w biurze. Od września 1982 r. odwołująca ze względów zdrowotnych zmieniła profil nauki na stanowisko sprzedawcy. Pracowała wówczas w sklepie w G. w ramach P.S.P. G. przy Gminnej Spółdzielni (...) w B.. Pracowała trzy dni w tygodniu po osiem godzin dziennie oraz w niektóre soboty. Otrzymywała wynagrodzenie. Była jedyną uczennicą zatrudnioną w ww. sklepie. W tym czasie korzystała z podstawowej opieki zdrowotnej w przychodni, pracodawca stemplował jej legitymację ubezpieczeniową i poświadczał uprawnienie do świadczeń leczniczych. W roku szkolnym 1982/83 oraz (...) otrzymała ocenę dobrą z praktycznej nauki zawodu. Podczas zatrudnienia w sklepie w G. ubezpieczona kroiła, dzieliła i rozliczała kartki towarowe. Ponadto ważyła towary sypkie, konfekcjonowała, obsługiwała klientów, sprzątała oraz pomagała przy inwentaryzacji. Zawoziła również comiesięczne raporty oraz zamówienia kierowniczki sklepu do biura Spółdzielni, gdzie miała kontakt z B. K..

(dowód: świadectwo ukończenia (...) Szkoły Zawodowej k. 8-9; legitymacja ubezpieczeniowa k. 20-23; zaświadczenia: k. 25-26; pismo (...) w P. z dnia 6 sierpnia 2021 r. k. 35; zeznania świadka B. K. k. 40 v.-41; zeznania odwołującej k. 40-41 v.)

W dniu 13 maja 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wydał zaskarżoną decyzję, znak: (...), którą odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia przedemerytalnego z powodu nieudowodnienia wymaganego, 35-letniego okresu składkowego i nieskładkowego. Organ rentowy poinformował, że do okresów składowych nie uwzględnił okresów: od 31.08.1993 r. do 31.08.1993 r., od 05.05.1994 r. do 05.05.1994 r., od 04.05.1998 r. do 11.05.1998 r., od 12.05.1999 r. do 05.08.2001 r. oraz od 06.11.2001 r. do 01.04.2002 r., ponieważ okres zarejestrowania w Urzędzie Pracy bez prawa zasiłku dla bezrobotnych nie jest wymieniony jako okres składkowy i nieskładkowy w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. Nadto nie uwzględniono okresów przebywania na urlopie bezpłatnym: od 29.08.1985 r. do 29.08.1985 r., od 26.11.1987 r. do 07.12.1987 r. oraz od 30.12.2010 r. do 31.12.2010 r.

(dowód: zaskarżona decyzja k. 23-23 v. pliku (...) akt ZUS)

Kolejną decyzją z dnia 11 czerwca 2021 r., znak: (...), organ rentowy po rozpatrzeniu dokumentów złożonych wraz z odwołaniem, ponownie odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia przedemerytalnego. Do stażu pracy nadal nie doliczono okresu zatrudnienia od 1 września 1981 r. do 15 czerwca 1984 r. w Gminnej Spółdzielni (...) w B. jako pracownika młodocianego, ponieważ nie przedłożono żadnych dokumentów pośrednich potwierdzających ww. zatrudnienie, a zeznania tylko jednego świadka są mało wiarygodne.

(dowód: decyzja z dnia 11 czerwca 2021 r., znak: (...), k. 25 pliku (...) akt ZUS)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, aktach sądowych oraz na podstawie zeznań świadka B. K. i samej odwołującej.

Spór w sprawie dotyczył możliwości zaliczenia pracy ubezpieczonej, jako pracownika młodocianego, w Zakładach (...) w P. oraz w sklepie w G. (w ramach GS (...) w B.) w okresie od 1 września 1981 r. do 15 czerwca 1984 r. i uzupełnienia o ww. okres niespornego, łącznego stażu ubezpieczeniowego wynoszącego 33 lata, 1 miesiąc i 4 dni, tak aby wnioskodawczyni legitymowała się co najmniej 35-letnim okresem uprawniającym do emerytury i nabyła prawo do świadczenia przedemerytalnego.

W przedmiotowej sprawie brak było dokumentów osobowych odwołującej ze spornego okresu. Jak wskazało bowiem Archiwum Państwowe w W. – Archiwum Dokumentacji Osobowej i Płacowej w M. w pismach z dnia 28 stycznia 2021 r. (k. 10) oraz 2 marca 2021 r. (k. 11), w obrębie przechowywanego zbioru nie odnaleziono akt na nazwisko ubezpieczonej. Również dokumentacja dotycząca nauki zawodu przez wnioskodawczynię była znacznie ograniczona. Odwołująca przedłożyła bowiem jedynie świadectwo ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej, natomiast Zespół Szkół Usług i (...) A.J. N. w P. w piśmie z dnia 24 czerwca 2021 r. (k. 24) oraz 6 sierpnia 2021 r. (k. 35) poinformował, że nie dysponuje umową o naukę zawodu oraz że w arkuszu ocen ubezpieczonej są jedynie dwa zaświadczenia o odbywaniu praktycznej nauki zawodu w roku szkolnym 1982/1983 i 1983/1984 wystawione przez P.S.P. G. przy Gminnej Spółdzielni w B.. W przedmiotowych zaświadczeniach z dnia 21 czerwca 1983 r. oraz 17 stycznia 1984 r. (k. 25-26) wskazano, że wnioskodawczyni z praktycznej nauki zawodu w latach 1982-1984 otrzymała ocenę dobrą.

W tym miejscu wskazać należy, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie obowiązują ograniczenia dopuszczalności dowodów przewidziane w art. 246 k.p.c. i 247 k.p.c. w zw. z art. 304 in fine k.p.c. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia co do środków dowodowych stwierdzających m.in. fakt zatrudnienia i jego okresu.

Odwołująca zeznała, że do września 1982 r. pracowała jako pracownik młodociany w Zakładach (...) w P.. Wskazała, że pracowała dwa razy w tygodniu po sześć godzin dziennie, zaś pozostałe dni były przeznaczone na naukę. Zeznała również, że świadczyła pracę na podstawie umowy o naukę zawodu, która się nie zachowała. Podkreślenia wymaga, że Zakłady (...) w P. wydały ubezpieczonej w dniu 22 maja 1982 r. legitymację ubezpieczeniową (k. 20-23), w której określono początek jej zatrudnienia na dzień 1 września 1981 r. na stanowisku uczennicy kl. I Z.S.Z. Powyższy zakład pracy poświadczył również w dniu 21 maja 1982 r. uprawnienie wnioskodawczyni do świadczeń leczniczych. Wskazać należy, że legitymacje ubezpieczeniowe były wydawane jedynie pracownikom, zatem Sąd przyjął, że Zakłady (...) w P. traktowały odwołującą jak pracownika już co najmniej od daty wystawienia przedmiotowej legitymacji, tj. od 22 maja 1982 r.

Odnośnie pracy w sklepie w G. na stanowisku sprzedawcy w okresie od 1 września 1982 r. do 15 czerwca 1984 r. odwołująca zeznała, że pracowała trzy dni w tygodniu po osiem godzin dziennie oraz w niektóre soboty. Nadto wskazała, że otrzymywała wynagrodzenie oraz była jedyną uczennicą zatrudnioną w ww. sklepie. Świadek B. K. miała ograniczoną wiedzę w zakresie podstawy współpracy ww. sklepu z uczniami. Nie potrafiła wskazać, czy była to praktyka czy praca młodocianych. Nadto sama nie pracowała w ww. sklepie. Świadek była pracownikiem biurowym Gminnej Spółdzielni w B., nie miała więc osobistej styczności z ubezpieczoną w ww. sklepie. Wskazała jednak, że wnioskodawczyni dostarczała jej kartki celem rozliczenia. Sąd ocenił zeznania ww. świadka jako wiarygodne, gdyż pokrywały się z depozycjami odwołującej w zakresie części jej obowiązków pracowniczych, które polegały na rozcinaniu kartek towarowych, nalepianiu ich na arkusze rozliczeniowe oraz dostarczaniu comiesięcznych raportów do biura w B.. Podkreślenia wymaga także, że Gminna Spółdzielnia (...) w B., podobnie jak Zakłady (...) w P., poświadczały uprawnienie ubezpieczonej do świadczeń leczniczych, a zatem także traktowały ją jak pracownika.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe dało Sądowi przekonanie, że wnioskodawczyni w okresie co najmniej od 22 maja 1982 r. do 15 czerwca 1984 r. była zatrudniona jako pracownik młodociany w Zakładach (...) w P. oraz w Sklepie w G. (w ramach GS (...) w B.) i w tym czasie pobierała wynagrodzenie. Pozwoliło to uzupełnić o ww. okres łączny staż ubezpieczeniowy odwołującej wynoszący 33 lata, 1 miesiąc i 4 dni do wymaganych prawem 35 lat okresów składkowych i nieskładkowych uprawniających do świadczenia przedemerytalnego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1725), zwanej dalej (...), prawo świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn.

Za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568 i 1222) – art. 2 ust. 2 Ustawy.

Zgodnie z art. 2 ust. 3 Ustawy, świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1)  nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2)  w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3)  złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W niniejszej sprawie sporna była przesłanka posiadania przez odwołującą okresu uprawniającego do emerytury, wynoszącego co najmniej 35 lat. W ocenie organu rentowego ubezpieczona udowodniła łączny okres zatrudnienia wynoszący 33 lata, 1 miesiąc i 4 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Pozostałe warunki przyznania świadczenia przedemerytalnego, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 oraz art. 2 ust. 3 Ustawy były bezsporne.

W świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 października 2017 r., III AUa 1532/16 (LEX nr 2396199), przepis art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych jednoznacznie wskazuje i nie daje tym samym żadnego pola do interpretacji odnośnie wymaganego 35-letniego „okresu uprawniającego do emerytury”. Powyższy pogląd Sąd w pełni podziela i przyjmuje w niniejszej sprawie.

W myśl art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 291), zwanej dalej „ustawą emerytalną”, za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. następujące okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne:

-

zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia na obszarze Państwa Polskiego – w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową (pkt 1 lit. a);

-

zatrudnienia młodocianych na obszarze Państwa Polskiego na warunkach określonych w przepisach obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1975 r. (pkt 3).

Odwołująca wniosła o zaliczenie jej pracy, jako pracownika młodocianego, w Zakładach (...) w P. oraz w sklepie w G. (w ramach GS (...) w B.) w okresie od 1 września 1981 r. do 15 czerwca 1984 r. Ponieważ przedmiotowy okres jest późniejszy niż cezura wskazana w przepisie art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy emerytalnej (1 stycznia 1975 r.), zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdzie przepis art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy emerytalnej, a w konsekwencji pośrednio przepisy kodeksu pracy.

Uregulowania dotyczące zatrudniania młodocianych zostały zawarte już w pierwotnym tekście kodeksu pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz.U.1974.24.141 z dnia 1974.07.05). Zgodnie z art. 202 ww. ustawy, czas pracy młodocianego w wieku do 16 lat nie może przekraczać 6 godzin na dobę (§ 1), a w wieku powyżej 16 lat nie może przekraczać 8 godzin na dobę (§ 2). Do czasu pracy młodocianego wlicza się czas nauki bez względu na to, czy odbywa się ona w godzinach pracy, jednakże w wymiarze nie przekraczającym 18 godzin tygodniowo (§ 3).

Zeznania odwołującej, które Sąd uznał za wiarygodne w całości, dały podstawę do oceny, że ubezpieczona pracowała w Zakładach (...) w P. oraz w sklepie w G. w maksymalnie dopuszczonym wymiarze czasu pracy pracownika młodocianego. W Zakładach (...) w P. pracowała po sześć godzin dziennie, mając wówczas 15 i 16 lat, natomiast po ukończeniu 16 roku życia świadczyła pracę w sklepie w G. po osiem godzin dziennie.

Ustalenie, że wnioskodawczyni u ww. pracodawców świadczyła pracę i określenie okresów zatrudnienia, wobec braku innych dokumentów osobowych, nie byłoby możliwe bez legitymacji ubezpieczeniowej odwołującej. Podkreślenia wymaga, iż w myśl § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 października 1959 r. w sprawie legitymacji ubezpieczeniowych (Dz.U. Nr 56, poz. 388), legitymacje ubezpieczeniowe dla pracowników były jedynymi dokumentami uprawniającymi do uzyskiwania świadczeń wchodzących w zakres pomocy leczniczej, ustalonych w przepisach o ubezpieczeniu na wypadek choroby i macierzyństwa, oraz do uzyskiwania zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy. Legitymacje te służyły również do rejestracji okresów zatrudnienia i zarobków oraz do dokonywania wpisu o sposobie rozwiązania stosunku pracy. Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, pracownikom zatrudnionym w uspołecznionych zakładach pracy, wypłacających zasiłki z ubezpieczenia na wypadek choroby i macierzyństwa, oraz członkom rodzin tych pracowników legitymacje ubezpieczeniowe wydawały zakłady pracy. Zakłady pracy były zatem obowiązane przestrzegać, aby pracownicy i członkowie ich rodzin posiadali legitymacje ubezpieczeniowe (§ 3 pkt 1 ww. rozporządzenia) oraz wydawać legitymacje ubezpieczeniowe pracownikom i członkom ich rodzin w terminie nie dłuższym niż 2 tygodnie po przyjęciu pracownika do pracy (§ 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).

W świetle powyższych uregulowań rozporządzenia w sprawie legitymacji ubezpieczeniowych wskazać należy, że Zakłady (...) w P. wydały odwołującej przedmiotową legitymację w dniu 22 maja 1982 r., co wynika wprost z oznaczenia na jej pierwszej stronie (k. 23). Zatem wobec faktu, że legitymacje te były wydawane wyłącznie pracownikom, zasadny jest wniosek, że ww. pracodawca traktował ubezpieczoną jak pracownika co najmniej od daty wystawienia tej legitymacji, tj. od 22 maja 1982 r. Zakład ten, podobnie zresztą jak że Gminna Spółdzielnia (...) w B., poświadczył również w legitymacji uprawnienie wnioskodawczyni do świadczeń leczniczych. Powyższe dało Sądowi przekonanie, że odwołująca w okresie co najmniej od 22 maja 1982 r. do 15 czerwca 1984 r. była zatrudniona jako pracownik młodociany w Zakładach (...) w P. oraz w Sklepie w G. (w ramach GS (...) w B.) i w tym czasie pobierała wynagrodzenie.

Wobec tego stwierdzić należy, że ubezpieczona wykazała przed Sądem, że posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat. Bezsporny, łączny okres składowy i nieskładkowy wynoszący 33 lata, 1 miesiąc i 4 dni uzupełniła bowiem o okres zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia, w trakcie którego pobierała wynagrodzenie od 22 maja 1982 r. do 15 czerwca 1984 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej A. K. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 29 kwietnia 2021 r.

Sędzia Hanna Parzybut-Dan